Druga część świetnej książki Lidii Winniczuk była dla mnie pewnym rozczarowaniem (może dlatego, że przeczytałem ją przed pierwszą...). Ale tym razem, zacznę od zalet. Podobnie jak poprzedni tom, książka ta została napisana lekkim, łatwym do przyswojenia językiem. Jak on, zawiera sporo starożytnych tekstów z podanymi odwołaniami do źródeł, co dla mnie zawsze jest argumentem za wyższą oceną. I nadal jest prawdziwą kopalnią wiedzy. Co jest zatem powodem mojego rozczarowania? Głównie tematyka. Poza pierwszymi rozdziałami, zawierającymi opis diety starożytnych i ich ulubionych rozrywek, książka poświęcona jest kulturze wyższej. Sztuce, teatrowi, wierzeniom religijnym... Oczywiście nie sposób tego pominąć, w końcu duchowość w starożytności wpływała na ludzi jeszcze mocniej niż obecnie. W drugim tomie wprawdzie nadal nie brak ciekawostek (wiecie, że igrzyska gladiatorów nie były, przynajmniej początkowo, okrutną zabawą Rzymian, a powszechną w Italii formą kultu zmarłych? Albo w Atenach wypadało średnio dziewięć dni świątecznych MIESIĘCZNIE?) Ale wolałbym, żeby to mniej przypominało pracę historii kultury, zwłaszcza kultury wyższej, a bliższe było życiu zwykłego człowieka.

Druga część świetnej książki Lidii Winniczuk była dla mnie pewnym rozczarowaniem (może dlatego, że przeczytałem ją przed pierwszą...). Ale tym razem, zacznę od zalet. Podobnie jak poprzedni tom, książka ta została napisana lekkim, łatwym do przyswojenia językiem. Jak on, zawiera sporo starożytnych tekstów z podanymi odwołaniami do źródeł, co dla mnie zawsze jest argumentem...