Bardzo interesująca książka ukazująca nieco inne oblicze epoki średniowiecznej niż to, które funkcjonuje w przeciętnym myśleniu ludzkim. Autor podchodzi w tej pracy do dwóch zagadnień: święta głupców oraz karnawału - dwóch świąt będących okazją do zabawy i radości. Najmocniejszym wrażeniem, jakie odniosłem po lekturze tej monografii jest skala przenikania się w świecie średniowiecznym sacrum i profanum. Dla przykładu wesołe (nieraz nieprzyzwoite) i wywracające strukturę społeczną święto głupców nie ma genezy starożytnej, a... kościelną, bowiem wywodzi się od zabaw kanoników. Do tego wiąże się ze specyficznym "kultem", jakim w tej epoce obdarzeni byli ludzie upośledzeni oraz dzieci. Autor rozprawia się z rozpowszechnioną tezą o średniowieczu jako epoce deprecjonującej znaczenie dzieciństwa i tego, co z nim związane. Warto zwrócić uwagę także na kwestię ewolucji tych ludycznych zjawisk. Karnawał na przykład był początkowo imprezą stricte ludową, a pod koniec średniowiecza zaczął nabierać charakteru dworsko-arystokratycznego. Służył władcy, który dając poddanym panem et circenses umacniał jednocześnie swoją władzę. Nie można przy tym zapominać, że tak święto głupców, jak karnawał ma ścisły związek z kalendarzem liturgicznym i jest nierozerwalnie związany z chrześcijaństwem. Książka jest dobrze napisana i zdecydowanie należy ją polecić miłośnikom średniowiecza, ale także osobom po prostu zainteresowanym korzeniami naszej europejskiej kultury.

Tomasz Babnis

Bardzo interesująca książka ukazująca nieco inne oblicze epoki średniowiecznej niż to, które funkcjonuje w przeciętnym myśleniu ludzkim. Autor podchodzi w tej pracy do dwóch zagadnień: święta głupców oraz karnawału - dwóch świąt będących okazją do zabawy i radości. Najmocniejszym wrażeniem, jakie odniosłem po lekturze tej monografii jest skala przenikania się w świecie...