Zastanawiam czy Magda Jethon wręczyła Magdzie Jethon Nagrodę im. Magdy Jethon za swe zasługi

Zastanawiam czy Magda Jethon wręczyła Magdzie Jethon Nagrodę im. Magdy Jethon za swe zasługi

Pani Magda ma charyzmę człowieka czynu, niczym niepohamowaną wyobraźnię, potrzebę zamiany niemożliwego w stało się. Była siłą i temperamentem Trójki, którą jeszcze do niedawna kochałem. Dziś przez to radio przeszedł walec, wyrwano tej stonodze większość nóg, zamieniając stację w potworka. To jest niewybaczalne działanie i niepowetowana strata. Obecnie Pani Magda wraz z przyjaciółmi z dawnej Trójki oraz innymi twórcami podejmuje próbę stworzenia nowego radia dla inteligentnego słuchacza. Trzymam kciuki!

Pani Magda ma charyzmę człowieka czynu, niczym niepohamowaną wyobraźnię, potrzebę zamiany niemożliwego w stało się. Była siłą i temperamentem Trójki, którą jeszcze do niedawna kochałem. Dziś przez to radio przeszedł walec, wyrwano tej stonodze większość nóg, zamieniając stację w potworka. To jest niewybaczalne działanie i niepowetowana strata. Obecnie Pani Magda wraz z...

Szybkie czytadło, dla osób po 35 roku życia mała dawka wspomnień. Dla młodszych....może być rozczarowanie, co obecnie Trójka i pewnie każde inne radio nie ma szans na kształtowanie pokolenia. Dla mnie książka warta uwagi, choć w dużej mierze to zapis przebiegu kariery autorki. Na uwagę zasługują wypowiedzi kultowych postaci takich jak: Mann, Niedźwiedzki, Andrus, itp.

Szybkie czytadło, dla osób po 35 roku życia mała dawka wspomnień. Dla młodszych....może być rozczarowanie, co obecnie Trójka i pewnie każde inne radio nie ma szans na kształtowanie pokolenia. Dla mnie książka warta uwagi, choć w dużej mierze to zapis przebiegu kariery autorki. Na uwagę zasługują wypowiedzi kultowych postaci takich jak: Mann, Niedźwiedzki, Andrus, itp.

Można żyć bez mózgu? Być dyrektorem? Napisać książkę?
Jak udowadnia Jethon można i to jest jej olbrzymi wkład w osiągnięcia nauki o człowieku:)

Można żyć bez mózgu? Być dyrektorem? Napisać książkę?
Jak udowadnia Jethon można i to jest jej olbrzymi wkład w osiągnięcia nauki o człowieku:)

"Państwu pierwszym opowiem o mnie w Trójce" - taki zaproponowałabym tytuł dla tej książki. Czyta się ją dość szybko, ale "szału nie ma". Niektóre tematy ledwie poruszono (po co wspominać o czymś, o czym nie chce się pisać?),przeszkadza też brak płynności w przechodzeniu do kolejnych rozdziałów (a jednak można wyczuć, że taki był zamysł - tzn. płynne przechodzenie do kolejnych części). Ale najbardziej denerwowały mnie ciągłe powtórzenia tych samych słów i zwrotów w sąsiadujących ze sobą zdaniach. Przecież chyba ktoś zajmował się redakcją i korektą oryginalnego tekstu...
"Państwu pierwszym..." sprawdza się jako "lektura relaksacyjna", można się czasem zaśmiać albo zastanowić nad różnymi aspektami funkcjonowania Programu 3, zdecydowanie "rządzą" cytaty z Artura Andrusa. Ciekawe też jest "odbrązowione" przedstawienie niektórych trójkowych gwiazd -ich fochów, wpadek itd.
Mimo wszystko raczej nie jest to "must read", a szkoda, bo apetyt miałam wielki...

"Państwu pierwszym opowiem o mnie w Trójce" - taki zaproponowałabym tytuł dla tej książki. Czyta się ją dość szybko, ale "szału nie ma". Niektóre tematy ledwie poruszono (po co wspominać o czymś, o czym nie chce się pisać?),przeszkadza też brak płynności w przechodzeniu do kolejnych rozdziałów (a jednak można wyczuć, że taki był zamysł - tzn. płynne przechodzenie do...

Już sam tytuł tej książki to wielkie nadużycie. Autorka wcale nie opowiada o Trójce, tylko o sobie i swoich zasługach dla tej rozgłośni, wylewając krokodyle łzy z powodu utraty dyrektorskiego stanowiska.
Pani Jethon zgrabnie wpisuje się w obowiązujący od pewnego czasu nurt pisania historii na nowo, w tym przypadku dotyczy to mojego ulubionego programu radiowego. W jej wersji lata jej dyrektorowania 2009-2016 jawią się jako złoty okres Trójki.
Nosz litości droga pani. Znaj proporcjum, mocium panie.
Tak się składa, że słuchałem Trójki jeszcze zanim pani Jethon zaczęła w niej biegać po papierosy dla starszych kolegów i trudno mi spokojnie czytać takie dyrdymały.
Nie odmawiam pani Jethon kreatywności i konsekwencji w realizowaniu swoich pomysłów, tyle tylko, że to wszystko były mniej czy bardziej udane happeningi, nie mające wiele wspólnego z kształtem i linią programową radia. Jakoś nie mogę sobie przypomnieć żadnego znaczącego pomysłu programowego z tego okresu, który pchnąłby tę rozgłośnię do przodu czy nawiązał do świetnych tradycji.
Odrzuca mnie samozachwyt autorki, a natrętne wplatanie w tekst przesłodzonych laurek wystawianych przez współpracowników uważam za żenujące.
Jako wieloletni słuchacz i fan Trójki przeczytałem to „dzieło” totalnie rozczarowany i zniesmaczony. Naiwnie sądziłem, że panią Jethon stać na obiektywizm i większy dystans do siebie.

Już sam tytuł tej książki to wielkie nadużycie. Autorka wcale nie opowiada o Trójce, tylko o sobie i swoich zasługach dla tej rozgłośni, wylewając krokodyle łzy z powodu utraty dyrektorskiego stanowiska.
Pani Jethon zgrabnie wpisuje się w obowiązujący od pewnego czasu nurt pisania historii na nowo, w tym przypadku dotyczy to mojego ulubionego programu radiowego. W jej...

Niestety książka mi się nie podobała.

Niestety książka mi się nie podobała.

Część felietonow czyta się ciekawie, jest trochę ciekawostek z historii Trójki, ale w większości trochę przeszkadza samouwielbienie Autorki.
Są też częste powtórzenia.

Część felietonow czyta się ciekawie, jest trochę ciekawostek z historii Trójki, ale w większości trochę przeszkadza samouwielbienie Autorki.
Są też częste powtórzenia.

Dla wszystkich fanów Trójki, dla jej wiernych słuchaczy niezwykle ważna lektura. Dwukrotna dyrektor Trójki zaprasza nas "za kulisy". To jednak zdecydowanie więcej niż radio od kuchni. I pozostaje tylko pytanie, czy Pani Magda Jethon będzie mogła dopisać kiedyś ciąg dalszy? Oby tak...

Dla wszystkich fanów Trójki, dla jej wiernych słuchaczy niezwykle ważna lektura. Dwukrotna dyrektor Trójki zaprasza nas "za kulisy". To jednak zdecydowanie więcej niż radio od kuchni. I pozostaje tylko pytanie, czy Pani Magda Jethon będzie mogła dopisać kiedyś ciąg dalszy? Oby tak...