Przyznam że trochę dziwią mnie te niskie oceny i niepochlebne opinie. Jak dla mnie Jonathan Carroll naprawdę się tu spisał. I choć dedykuje on "Białe Jabłka" Neilowi Gaimanowi, to jednak stopniem "zakręcenia" i skomplikowania ta powieść przypomina mi bardziej książki sci-fi Philipa Dicka. Jest naprawdę dziwnie i surrealistycznie, czytając nie wiedziałem z czym jeszcze Carroll wyskoczy. Taką fantastykę właśnie lubię. Nie jest to sztampowe fantasy, tutaj elementy "nadprzyrodzone" ingerują w nasz rzeczywisty świat i zmieniają jego logikę. Czasem jest absurdalnie, a czasem strasznie, ale zawsze dziwnie i intrygująco.

"Białe Jabłka" można potraktować jako kolejną opowieść o walce dobra ze złem, lecz tutaj jest ona dokładniej sprecyzowana - to miłość przeciwstawiająca się chaosowi (u Dicka z kolei tą złą siłą jest entropia). Bardzo podoba mi się to jak autor konstruuje poszczególne sceny i dialogi, od najzwyczajniejszych w świecie scenek obyczajowych (otwierająca książkę scena flirtu i podrywu) po te bardziej dziwaczne (wizyta u fryzjera). Wszystko to świetnie i lekko się czyta, mając przed oczami każde wydarzenie. Jeden fragment utknął mi szczególnie w pamięci, ten z dziećmi i słonikiem (kto czytał ten wie o co chodzi), było to tak okrutne i niespodziewane że przeraziło mnie bardziej niż niejeden czytany przeze mnie horror! Zresztą czytając grozę pewnych rzeczy się człowiek spodziewa, a tutaj Carroll mnie zupełnie zaskoczył utrzymując przez większość czasu dowcipne tony, by nagle skręcić w zupełnie inną stronę.

Choć w powieści dominuje fajny humor i lekki odcień absurdu, to jednak nie brakuje w niej garstki ciekawych przemyśleń i refleksji bohaterów. Te takie typowe Carrollowskie złote myśli, jedni ich nie lubią, dla mnie to dodatkowa wartość jego książek. Generalnie podobały mi się wszystkie koncepcje życia i śmierci zawarte w tej powieści przez autora, zwłaszcza teoria mozaikowego Boga, którą czytałem kilka razy by ją w pełni ogarnąć.

"Białe jabłka" nie są jednak bez wad. Osobiście największy szkopuł widzę w finale i zakończeniu. Końcówka sprawia wrażenie zbyt szybkiej, zbyt nagłej, po prostu takiej urwanej. Czytamy, czytamy i nagle koniec... ale jak to? już? Poczucie niedosytu... nawet nie tyle że chciałoby się więcej, po prostu jakoś tak nijako jest ta historia dokończona. Carroll który przez całą powieść zaskakiwał i bawił, nagle pod koniec rozczarowuje. A jak wiemy, dobre zakończenie poprawia całościowy odbiór powieści, złe może rzutować odwrotnie. Ja tylko trochę obniżam ocenę, bo "Białe Jabłka" to świetna i zakręcona lektura, z ciekawymi postaciami i zwariowanymi pomysłami. To love story na pograniczu życia i śmierci, fizyki i metafizyki, zwyczajnego i niezwyczajnego.

Przyznam że trochę dziwią mnie te niskie oceny i niepochlebne opinie. Jak dla mnie Jonathan Carroll naprawdę się tu spisał. I choć dedykuje on "Białe Jabłka" Neilowi Gaimanowi, to jednak stopniem "zakręcenia" i skomplikowania ta powieść przypomina mi bardziej książki sci-fi Philipa Dicka. Jest naprawdę dziwnie i surrealistycznie, czytając nie wiedziałem z czym jeszcze...