W tytułowym opowiadaniu autorka pokazała kawałek historii, opisany z wielką empatią i znajomością tematu, wnikliwie, realistycznie i bardzo sugestywnie.
Przybliża sprawy (jak chociażby sposób traktowania tzw. kułaków i ich rodzin, to, co się działo za kratami "X Pawilonu"), o których nowe pokolenie może wiedzieć niewiele, albo zwyczajnie - nic.
Do tego postać Miriam – niejednoznaczna, z wyczuciem opisana – mocno frapuje i jej mąż, to już w ogóle tak opisana postać, że można w niej "utonąć".

Pozostałe historie rozgrywają się już współcześnie i dotykają problemów, mentalności jak najbardziej aktualnej.
Bohaterowie przedstawionych historii są często postaciami tragicznymi, borykają się ze świadomością, że coś w życiu tracą, że przegrywają, ale wciąż poszukują i mają nadzieję, próbują coś zmienić i niekiedy to się im udaje. Nie ma tu prostych odpowiedzi ani nasuwających się rozwiązań. Nie ma też bezpośrednich pytań. Jest mnóstwo refleksji, filozofii, niepokoju umysłu i ducha, a także wątki kryminalne sprytnie wplecione w psychologię postaci. Całość jest napisana w tak dobrym, lekkim stylu, że znajdą tu przyjemność również czytelnicy bardziej nastawieni na rozrywkę niż refleksję, a mimo to, (jestem tego pewna, bo ze mną też tak było), niepostrzeżenie - jak babie lato - osiądą w ich umysłach również myśli, których się nie spodziewali.

W tytułowym opowiadaniu autorka pokazała kawałek historii, opisany z wielką empatią i znajomością tematu, wnikliwie, realistycznie i bardzo sugestywnie.
Przybliża sprawy (jak chociażby sposób traktowania tzw. kułaków i ich rodzin, to, co się działo za kratami "X Pawilonu"), o których nowe pokolenie może wiedzieć niewiele, albo zwyczajnie - nic.
Do tego...