Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No i mam kłopot. Oprócz książki Pawła Mossakowskiego czytam w tej chwili jeszcze drugą, doskonale ocenianą, ale w moim odczuciu męczącą i nieco wydumaną pozycję. W tym zestawieniu styl Mossakowskiego jest jak szklanka zimnej coli. Orzeźwia. Ale po pierwsze, ta książka to są dwie powieści i moim zdaniem trudno je ocenić jednakowo. Pierwsza, Szkło, podoba mi się bardziej. Lekko i sprawnie napisana, opowiada historię dobrze osadzonego w degrengoladzie alkoholika, któremu nagle życie zmienia się przez jedno wydarzenie. Jakie? Nie powiem. Przeczytajcie. I wszystko fajnie, tylko dlaczego przez pierwszą połowę książki musimy się zmagać z samymi ozdobnikami? Bo przecież właściwa akcja zaczyna się dopiero w połowie książki. Ja bym nie wytrzymał, tak wystawiać na próbę cierpliwość czytelników i w sumie pisać o niczym przez tyle czasu. Wolałbym zacząć wcześniej, a potem tę drugą część bardziej rozwinąć, bo ma potencjał. Oczywiście rozumiem - ta pierwsza część miała zbudować postać, żeby to co się potem wydarzy miało większą siłę. Ale chyba wystarczyłoby do tego trzydzieści stron zamiast stu! Jeśli powieść ma być lekka, niech taką będzie nie tylko stylem, ale i zapraszającą fabułą... Podsumowuąc: Szkło to dobrze napisana opowieść z przydługim wstępem, który świadczy o tym, że autor lubi swój styl i swoje opisy. Mimo wszystko warto przeczytać. Jest też w książce druga opowieść, Człowiek honoru. Mniej mi się spodobała. Może dlatego, że bardziej drętwo napisana? A może zanadto wydziwiona? Wolałbym tę samą fabułę, ale bez gierek z czytelnikiem, bo naprawdę samym zalążkiem akcji zainteresowałem się. Porządny człowiek w starciu z agresywną gangsterką zawsze zaciekawia. Ten dylemat... dać się zgnoić czy pozwolić dać sobie po mordzie ale zachować godność jest dla ludzi kulturalnych (i dla mięczaków) tematem zawsze aktualnym. Tylko po co go tak komplikować? Po co te gierki formalne? Czy to lęk, że własny warsztat nie uniesie tematu? Nie opowie prosto i zajmująco prawdziwej historii? Chociaż muszę przyznać, że Człowiek honoru kończy się fajną puentą, zgrabną i lekką. To duży plus. Mossakowski mógłby pisać naprawdę świetne historie, gdyby tylko stał nad nim surowy redaktor. Panie Pawle, mniej sprawnych literacko opisów, które tak niewiele wnoszą do akcji! Niech pan każdym słowem posuwa historię do przodu! I niech pan się nie boi od a do z opowiedzieć swoją historię. Pana styl, świeży i dowcipny, z pewnością to uniesie. A już najlepiej by było, gdyby taki surowym redaktorem, bezwzględnym i zawsze mającym na uwadze satysfakcję czytelników był sam autor - Paweł Mossakowski...