Z historią to jest tak, że albo szybko zapamiętuje się fakty i daty, albo nie. Albo przedstawiana jest w sposób bardzo ciekawy i porywający, albo nie. Dlatego też albo się ją lubi, albo nie. Są zapaleńcy, którzy mimo (najczęściej) szkolnego przynudzania już na własną rękę drążą temat. Większość niestety wie, że "gdzieś dzwonią, ale w którym kościele?!".
Wojciech Drewniak podszedł do historii Polski w zupełnie inny, niestandardowy sposób. Może to nieco bulwersować i oburzać. Nie poprzestał na ukazaniu rządów kolejnych naszych władców, lecz bardzo dużo miejsca poświęcił ich cechom charakterologicznym, o których raczej nie ma wzmianek w żadnym szkolnym podręczniku. A nie zawsze były to świetlane postaci! O, nie! Co wcale nie umniejsza ich zasług w budowaniu i rozwijaniu naszego państwa. Nie ma więc o co kruszyć kopii - każdy ma wady i zalety, a król też człowiek. No, może niektórzy rzeczywiście przekraczali granice etyczne. Cóż...nikt nie jest doskonały:).
Autor nie tylko odsłania nam bardziej prawdziwe oblicza rządzących, ale robi to w iście kabaretowym stylu. To świetny gawędziarz i kawalarz. Język u niego cięty, ostry i nawet momentami wulgarny. Według mnie to dodaje tej książce tylko smaczku i kolorytu, a historia Polski (bardzo poważnie potraktowana) jest opowiadana z przymrużeniem oka. Przez to i jej odbiór (czyt. zrozumienie) lepszy.
Czytając tę pozycję doskonale się bawiłam. Polecam ją tym, którzy nie są specjalnie zainteresowani historią, bo zapewne zaciekawi. Polecam ją także pasjonatom - wszak poczucia humoru nigdy za dużo:).

Z historią to jest tak, że albo szybko zapamiętuje się fakty i daty, albo nie. Albo przedstawiana jest w sposób bardzo ciekawy i porywający, albo nie. Dlatego też albo się ją lubi, albo nie. Są zapaleńcy, którzy mimo (najczęściej) szkolnego przynudzania już na własną rękę drążą temat. Większość niestety wie, że "gdzieś dzwonią, ale w którym kościele?!".
Wojciech Drewniak...