Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na początku odrzucił mnie styl. Mogę go zaakceptować przy piwie ze szwagrem, ale w książce popularno-naukowej aż bolą oczy: "A później Kommodus wrócił do Wiecznego Miasta, gdzie mu kompletnie odbiło" (s. 90). Ilość odwołań do współczesności dochodziła do kilku na stronę. Najpierw "Był to barbarzyński Black Friday..." i już zaraz, trzy linijki później: "Niebawem, mówiąc frazą z westernów, w mieście pojawił się nowy szeryf" (s. 99). Dowiedziałem się, że jestem z autorem na "ty", więc mogę się dowiedzieć, że "Jeżeli głód ściska ci żołądek, reagujesz szybko. Jeden sezon wytrzymasz, drugi jeszcze, trzeci oznacza, że trzeba szukać lepszego miejsca do życia" (s. 111). Autor/szwagier był już chyba po kilku kuflach, kiedy stwierdza, że "Bizantyńczycy doskonale zrozumieliby sens frazy z Psów Pasikowskiego, że nikt nie kłamał z akumulatorem na jajach" (s. 164). Co do treści mógłbym nie mieć zastrzeżeń, gdybym założył, że rolą historyka jest wybieranie jakichkolwiek hipotez i dociąganie do nich możliwych rozwiązań, gdzie (po jednym "być może" w przypisach) powstaje opowieść, kiedy to mamy wrażenie, że tak właśnie było, no mówię ci przecież (kolejny łyk). Dostało się prof. Banaszkiewiczowi, co tylko zachęciło mnie do sięgnięcia po jego "Podanie o Piaście i Popielu". Dla mnie warsztat historyka jest ważny, słowa "nie wiadomo" to też cenna informacja. Na pewno dużym plusem są przypisy na dole strony i fakt, że nie jest to opowieść o Wielkiej Lechii (a takie książki leżą w Empiku na półce "Historia"). Zresztą wydaje się, że autor pragnąc przybliżyć dzieje ludów na naszych ziemiach chce nas przekonać, żebyśmy nie odrzucali ludów germańskich. W końcu Galowie byli Celtami, co nie przeszkadza Francuzom traktować ich jak swoich i wystawiać im pomników (Wercyngetoryks) i pisać o nich komiksów (Asterix). Być może słuszna koncepcja, ale Germanie to Germanie, więc chyba to u nas nie przejdzie. Podsumowując: czytać, ale podchodzić z dystansem jak do historii (wyedukowanego) szwagra przy piwku.