Jej, to naprawdę niesamowita książka. Tak mnie wciągnęła, że przeczytałam jednym tchem. A chcę zwrócić uwagę na fakt, że nie bardzo interesuję się takimi książkami. Preferuję raczej fantasy itp. Jednak zainteresowałam się nią, bo zauważyłam książkę tej autorki (inną niż "W imię miłości") na biurku mojej polonistki, a wiem, że ona byle jakich książek nie czyta, więc się skusiłam. Nie żałuję absolutnie. Planuję dorwać się do innych książek Jodi, obecnie w kolejce czeka "Bez mojej zgody". Ale wracając do książki... Treść mną absolutnie wstrząsnęła, bo jeszcze nie czytałam książki, w której występowałby motyw gwałtu tak malutkich dzieci. Serce mi pękało, gdy czytałam fragmenty z punktu widzenia Nathaniela, czyli synka głównej bohaterki. Najbardziej wstrząsnęły mną te fragmenty pochyłym drugiem, które rozpoczynały nowy rozdział. Ja wiem, że to tylko książka, ale naprawdę jestem pod wrażeniem tego, ile Nathaniel potrafił znieść. Biorąc oczywiście pod uwagę to, KTO (bo to chyba najważniejsze) i JAK WIELKĄ krzywdę mu wyrządził.

Ja osobiście bardzo polecam każdemu tę książkę. Nawet tym osobom, które za takimi nie przepadają. Jest to lektura dla każdego, żeby mógł uświadomić sobie, że w każdym drzemie jakiś zły potwór. Nawet w tych osobach, które najmniej by się o to podejrzewało. Że każdy może dopuścić się ogromnego grzechu. Nawet, jeżeli jest uosobieniem niewinności.
Znalazłam w tej książce masę fragmentów i cytatów, na które wprost trzeba zwrócić uwagę. Trafiają do serca i zmuszają do przemyśleń. Ja osobiście miałam łzy w oczach, czytając niektóre momenty. A oto jeden z fragmentów, które najbardziej mi się podobały i najbardziej utkwiły w pamięci. Nawet jeżeli chciałabym, żeby było inaczej. Wspominanie pewnych rzeczy bardzo boli.

"Kiedy naciska guzik dużego plastikowego magnetofonu, rozlega się dźwięk, który jest dziwnie znajomy, przywodzący na myśl Halloween i łzy.
- To pieśni wielorybów – wyjaśnia doktor Robichuad. – Czy już kiedyś je słyszałeś?
Tak – Nathaniel chciałby powiedzieć – ale myślałem, że to mój głos, kiedy płaczę tylko dla siebie, w środku."

Bardzo polecam wszystkim tę książkę, bo należy ona do tych, obok których nie można przejść obojętnie. Picoult to wspaniała pisarka, która porusza naprawdę ważne problemy naszego życia. I jeżeli wszystkie jej książki są napisane tak świetnie, to od tej pory należy ona do moich najlepszych pisarzy.

Jej, to naprawdę niesamowita książka. Tak mnie wciągnęła, że przeczytałam jednym tchem. A chcę zwrócić uwagę na fakt, że nie bardzo interesuję się takimi książkami. Preferuję raczej fantasy itp. Jednak zainteresowałam się nią, bo zauważyłam książkę tej autorki (inną niż "W imię miłości") na biurku mojej polonistki, a wiem, że ona byle jakich książek nie czyta, więc się...