Uważam, że jest to bardzo dobrze napisana książka historyczna. Język jest nieco archaiczny, niemniej dla mnie osobiście stanowi to chyba zaletę. To tak jakby Kraszewski miał napisać książkę o tych czasach, tylko bez fabuły. Ta pozycja to wnikliwe, faktograficze ujęcie, niemal rok po roku całego panowania Zygmunta Starego, wracające często do wydarzeń wcześniejszych (czasy Jana Olbrachta i Aleksandra Jagiellończyka)

Dobrze mi się czytało zwłaszcza te fragmenty, które dotyczą: wojen, dyplomacji i szczegółowych opisów dotyczących ludzi znanych nam tylko z podręczników. Autor zręcznie wskazuje na lawirowanie przez króla pomiędzy naszymi sąsiadami (Habsburgowie, inni Jagiellonowie, Zapolyowie, Hohenzollernowie, Piastowie Pomorscy i Mazowieccy, Tatarzy, Wielkie Księstwo Moskiewskie). Pisarz wypomina przy tym błędy, ale wskazuje też na sukcesy. Niemało kto bowiem wie, że dzięki Zygmuntowi Staremu powróciło do Polski Mazowsze.

Może trochę mniej mnie interesowały fragmenty o kulturze, próbach kodyfikacji, czy licznych sporach króla ze szlachtą. Trudno jednak aby autor te kwestie ominął.

Książka bardzo udana.

Uważam, że jest to bardzo dobrze napisana książka historyczna. Język jest nieco archaiczny, niemniej dla mnie osobiście stanowi to chyba zaletę. To tak jakby Kraszewski miał napisać książkę o tych czasach, tylko bez fabuły. Ta pozycja to wnikliwe, faktograficze ujęcie, niemal rok po roku całego panowania Zygmunta Starego, wracające często do wydarzeń wcześniejszych (czasy...