Książka – wspomnienia Mahtob Mahmoody, która jako czterolatka wraz z matką została wywieziona przez irańskiego ojca do jego ojczyzny i tam przez osiemnaście miesięcy więziona i zmuszana do życia w radykalnej islamskiej kulturze w czasie rewolucji ajatollahów w dawnej Persji. Niemniej nie jest to kolejna opowieść o kobiecie zachodu zakochanej „w niby nawróconym” muzułmaninie, a potem cierpiącej z powodu swojego zaślepienia, kiedy mąż wraca do korzeni i narzuca je szczególnie dzieciom. Historia porwanej i przetrzymywanej w islamskim kraju Mahtob zajmuje może jedną czwartą książki. Jest ciekawa, bo pokazuje jak z perspektywy dziecka wyglądało życie w czasie irańskiej rewolucji. Bardziej interesująca jest jednak relacja o radzeniu sobie z traumą po takich przeżyciach. Matka Mahmoody, która osiągnęła światową sławę dzięki książce wspomnieniowej, zrobiła wszystko, aby córka nie żyła w nienawiści do ojca, pamiętała też dobre chwile spędzone z nim w dzieciństwie. I ta książka jest właśnie o tym, że warto sięgać w głąb siebie, poszukiwać dobrych stron życia, innych ludzi… Najpierw małej dziewczynce pomagają uwolnić się od nienawiści relacje matki, potem wiara chrześcijańska, a na końcu studia psychologiczne. Bo Mahtob Mahmoody została w dorosłym życiu psychologiem. Ta książka sugeruje, że walka ze złymi emocjami, otwarcie na jasne aspekty otaczającego świata pomaga przezwyciężać nie tylko traumy emocjonalne ale też i choroby. Bardzo ciekawy jest fragment o pracy nad samoświadomością, dzięki której autorce udaje się wyjść na prostą w walce z nawracającym toczniem.
Wartością tej opowieści jest to, ze nie jest ona poświęcona ewangelicznemu wybaczaniu i nadstawianiu drugiego policzka. Mahtob, mimo prób podejmowanych przez ojca ( najpierw mających na celu uprowadzenie córki, potem już chyba tylko spotkanie) nigdy nie nawiązała z nim kontaktu. Po latach (ojciec zmarł w 2009 roku) wracając do wspomnień i korespondencji, sama stwierdza prawidłowość swojej decyzji, tym bardziej, że druga strona nigdy nie przyznała się do winy fałszując do końca całą historię. Niemniej ostateczna konkluzja jest taka, że panując nad własnymi uczuciami, można wyjść z traumy, przebaczyć i nie czuć nienawiści, wcale nie pojednując się w oprawcą.

Książka – wspomnienia Mahtob Mahmoody, która jako czterolatka wraz z matką została wywieziona przez irańskiego ojca do jego ojczyzny i tam przez osiemnaście miesięcy więziona i zmuszana do życia w radykalnej islamskiej kulturze w czasie rewolucji ajatollahów w dawnej Persji. Niemniej nie jest to kolejna opowieść o kobiecie zachodu zakochanej „w niby nawróconym” ...