Mahtob Mahmoody mając 32 lata zaliczyła 32 przeprowadzki. Do tego czasu nigdy i nigdzie nie czuła się bezpieczna. Dopiero po śmierci ojca mogła pozostać na dłużej w jednym miejscu i poczuć jak smakuje słowo „wolność"...

Jako czterolatka zostaje wraz z matką siłą zatrzymana w Iranie, gdzie pojechały na zaplanowane wcześniej dwutygodniowe wakacje, z zamiarem odwiedzenia rodziny Ojca. Jak się okazało ojciec (lekarz anastezjolog, Irańczyk wykształcony i pracujący do tamtej pory w USA), obmyślał całą operację dużo wcześniej. Z rozmysłem zaplanował szybką przeprowadzkę do nowego miasta, upłynnienie majątku oraz inne „zbiegi okoliczności”, które uniemożliwiły później wyjazd z kraju ogarniętego wojną. Mała Mahtob i jej mama, Betty przeżywają gehennę nie tylko z powodu despotycznego szaleńca, jakim stał się we własnym kraju Ojciec, ale także z powodu poczucia ciągłego zagrożenia oraz konieczności życia w kraju przesiąkniętego reżimem, fanatyzmem, brudem i ciągłym zgiełkiem. Wydostanie się z tego piekła wydawało się jakimś cudem, a pomoc obcych ludzi prawdziwym darem z niebios. Zresztą mała Mahtob wiele razy podkreśla znaczenie wiary swojej i jej matki; często była dla nich jedyną siłą napędową, gdy brakowało już jakiejkolwiek nadziei…

Niestety, po powrocie do kraju nie skończyły się problemy Mahtob ani jej matki. U dziewczynki zostaje zdiagnozowana choroba autoimmunologiczna (prawdopodobnie o podłożu nerwicowym), a u matki choroba wymagająca operacji. Dniem i nocą, rok po roku, obie paraliżuje ciągły strach przed zemstą ojca. Ich życie jest ciągłą ucieczką, a w snach powtarza się ciągle ten sam koszmar.

Ta powieść uświadamia jak trudne i nieprzewidywalne może stać się życie, gdy dwie osoby z różnych kultur decydują się na wspólne życie, małżeństwo oraz posiadanie potomstwa. W czasie, kiedy rozgrywa się akcja książki amerykańskie prawo nie regulowało jeszcze spraw związanych z uprowadzaniem dzieci poza granice kraju. Matka Mahtob (autorka książki „Tylko razem z córką” oraz tytułowa bohaterka filmu nakręconego na jej podstawie) wniosła ogromny wkład, by doszło do zmiany tego prawa, dzięki czemu pomogła wielu ofiarom systemowej luki. Z pełnym zaangażowaniem i oddaniem powierzyła tej sprawie praktycznie resztę swego życia.

Mocno porusza postawa samej Mahtob: pomimo tego, co widziała i przeżyła w Iranie, pomimo ciągłego strachu, choroby i konieczności nieustannego ukrywania się przed wzrokiem wysłanników swego ojca, miała w sobie ogromne pokłady wiary i przebaczenia. Nie skarżyła się na swój los, ale przyjmowała go jako Boży sposób na ukształtowanie jej charakteru. Byłam pełna podziwu dla wiary i łagodności, z jaką oceniała działania swego ojca. Ten człowiek praktycznie zamienił całe jej dziecięce, nastoletnie i część dorosłego życia w piekło!

Książka jest napisana prostym, dziennikarskim stylem, zachowana jest chronologia zdarzeń. Zawiera sporo osobistych elementów, przez co bohaterka staje się czytelnikowi bardzo bliska. W gruncie rzeczy, pomimo „sławy” i nietypowego dzieciństwa, pozostała zwykłą osobą, ceniącą sobie normalne życie wypełnione bliskimi relacjami z rodziną i przyjaciółmi.

Polecam lekturę szczególnie czytelnikom, którzy lubią zagłębiać się w historie pisane przez życie. Ta autentyczna, emocjonalna opowieść skradnie Waszą uwagę i serce na długie godziny.

Mahtob Mahmoody mając 32 lata zaliczyła 32 przeprowadzki. Do tego czasu nigdy i nigdzie nie czuła się bezpieczna. Dopiero po śmierci ojca mogła pozostać na dłużej w jednym miejscu i poczuć jak smakuje słowo „wolność"...

Jako czterolatka zostaje wraz z matką siłą zatrzymana w Iranie, gdzie pojechały na zaplanowane wcześniej dwutygodniowe wakacje, z zamiarem odwiedzenia...