Mówią, że do trzech razy sztuka. Nie sprawdziło się to w przypadku mnie i twórczości Sparksa, jako że po przeczytaniu trzech jego książek moje zdanie o nim nie poprawiło się ani o jotę. Dopiero po czwartej - tej właśnie - jego notowania poszły minimalnie w górę. Nie na tyle, żeby wskoczyć do grona moich ulubionych pisarzy, to nie. Ale nie jest źle.
Podchodziłam do "Ostatniej piosenki" mocno sceptycznie, traktując ją jako odmóżdżający przerywnik między innymi książkami. I od początku spełniała moje oczekiwania, powielając znane schematy i typy postaci. Jednak muszę przyznać, że z czasem akcja nabrała tempa i końcówkę czytało się z całkiem miłym zaciekawieniem. Dlatego "Ostatnia..." dostaje o całą gwiazdkę więcej niż wzbudzający zażenowanie "Pamiętnik", nudna jak flaki z olejem "Jesienna miłość" i przeciętny "Wybór". Nie, zakończenie tej również mnie nie zaskoczyło - gdzieś już kiedyś usłyszałam duży spojler - ale fabuła jest o wiele bardziej strawna, a styl już tak nie przeszkadza.
Muszę zapisać Sparksowi na plus to, jak przedstawił relację między rodzicem a dzieckiem, bo gdyby jedyną główną osią powieści był wątek miłosny, byłaby to historia bardzo banalna. Na szczęście tak się nie stało.
Na minusy już przymknę oko, ale największą przeszkadzającą mi zadrą jest postać Marcusa. Autor trochę spłycił całość, zamykając całe zło w tej jednej sylwetce bohatera, by wybielić resztę - i jednocześnie nie dając mu ani jednej pozytywnej cechy. Ale może jeszcze z tuzin książek i pan Sparks nauczy się bardziej rozrzedzać tę czerń w czarnych charakterach. Oby.

Mówią, że do trzech razy sztuka. Nie sprawdziło się to w przypadku mnie i twórczości Sparksa, jako że po przeczytaniu trzech jego książek moje zdanie o nim nie poprawiło się ani o jotę. Dopiero po czwartej - tej właśnie - jego notowania poszły minimalnie w górę. Nie na tyle, żeby wskoczyć do grona moich ulubionych pisarzy, to nie. Ale nie jest źle.
Podchodziłam do...