Pizzolatto na zawsze już pozostanie „tym facetem, który napisał scenariusz do True Detective”. I nie ma w porównaniu nic złośliwego. Fabuła w połączeniu ze zdjęciami oraz grą aktorską sprawiła, że nazwisko Pizzolatto nagle stało się popularne. I serial będzie się ciągnął za pisarzem jeszcze przez długie lata. Rzutuje to odrobinę na pisarską twórczość, bo postrzegana jest jako kontynuacja dzieła stworzonego na potrzeby telewizji. A tymczasem „W drodze nad Morze Żółte” to zupełnie inna bajka.

Do książki najlepiej podchodzić partiami. Zbiory opowiadań mają to do siebie, że gdy tworzy je jeden autor, może zdarzyć się sytuacja, gdy nastąpi przesyt. W przypadku Pizzolatto tak się niestety dzieje. Czytając jeden tekst po drugim przyłapujemy się na tym, że przewidujemy ruchy autora. Tym samym, psujemy sobie przyjemność, bo teksty same w sobie są rewelacyjne. Trudno znaleźć w zbiorze cokolwiek, czego nie dałoby się przerobić na powieść. I choć można znaleźć w historiach bohaterów elementy kryminalne, to „W drodze nad Morze Żółte” jest czymś na granicy obyczaju i noir.

Teksty, które Pizzolatto postanowił zawrzeć w tym zbiorze na pierwszy rzut oka są różnorodne. Parkowy strażnik zajmujący się basejumpingiem, odtrącony przez rówieśników chłopak, dzieciak zaciągnięty siłą na wyścigi koni czy w końcu dwóch mężczyzn w podróży do stolicy amerykańskiej pornografii. Wydaje się, że wszystko wrzucone zostało do książki bez zbędnego przemyślenia. Do czasu, aż uświadomimy sobie to, że każdy z bohaterów przeżywa swoją własną podróż. Mniejszą lub większą, ale ważną w danym momencie jego życia.

Pizzolatto kreuje świat w brudnych barwach. Trudno doszukiwać się u niego optymizmu, a jeżeli już się pojawia, to ubrany w gorzkie szaty. Dlatego warto podchodzić do tego zbioru partiami, by teksty mogły wybrzmieć w wyobraźni. Pisarz używa wyjątkowo barwnego języka, którym maluje prawdziwe obrazy. Nawet jeżeli przedstawiają one spalone rafinerie, to jest w nich coś przyciągającego. Zupełnie tak jak w każdej opowieści. Niby prowadzone są nieśpiesznie, ale trudno się od nich oderwać. Na szczególną uwagę zasługuje opowiadanie „Dwa brzegi”. Zaczyna się od zwykłej jazdy samochodem, a kończy…

Puenty Pizzolatto nie sprawią, że czytelnikowi zatrzyma się serce, ale pisarz jak mało kto, potrafi trafić w sedno. „W drodze nad Morze Żółte” należy sobie dawkować, bo inaczej lektura może znudzić. Dopiero czytana z przerwami pokazuje swoje prawdziwe oblicze. Oschłe, ale cholernie piękne.

Bartosz Szczygielski