Do książki najlepiej podchodzić partiami. Zbiory opowiadań mają to do siebie, że gdy tworzy je jeden autor, może zdarzyć się sytuacja, gdy nastąpi przesyt. W przypadku Pizzolatto tak się niestety dzieje. Czytając jeden tekst po drugim przyłapujemy się na tym, że przewidujemy ruchy autora. Tym samym, psujemy sobie przyjemność, bo teksty same w sobie są rewelacyjne. Trudno znaleźć w zbiorze cokolwiek, czego nie dałoby się przerobić na powieść. I choć można znaleźć w historiach bohaterów elementy kryminalne, to „W drodze nad Morze Żółte” jest czymś na granicy obyczaju i noir.

Teksty, które Pizzolatto postanowił zawrzeć w tym zbiorze na pierwszy rzut oka są różnorodne. Parkowy strażnik zajmujący się basejumpingiem, odtrącony przez rówieśników chłopak, dzieciak zaciągnięty siłą na wyścigi koni czy w końcu dwóch mężczyzn w podróży do stolicy amerykańskiej pornografii. Wydaje się, że wszystko wrzucone zostało do książki bez zbędnego przemyślenia. Do czasu, aż uświadomimy sobie to, że każdy z bohaterów przeżywa swoją własną podróż. Mniejszą lub większą, ale ważną w danym momencie jego życia.

Pizzolatto kreuje świat w brudnych barwach. Trudno doszukiwać się u niego optymizmu, a jeżeli już się pojawia, to ubrany w gorzkie szaty. Dlatego warto podchodzić do tego zbioru partiami, by teksty mogły wybrzmieć w wyobraźni. Pisarz używa wyjątkowo barwnego języka, którym maluje prawdziwe obrazy. Nawet jeżeli przedstawiają one spalone rafinerie, to jest w nich coś przyciągającego. Zupełnie tak jak w każdej opowieści. Niby prowadzone są nieśpiesznie, ale trudno się od nich oderwać. Na szczególną uwagę zasługuje opowiadanie „Dwa brzegi”. Zaczyna się od zwykłej jazdy samochodem, a kończy…

Puenty Pizzolatto nie sprawią, że czytelnikowi zatrzyma się serce, ale pisarz jak mało kto, potrafi trafić w sedno. „W drodze nad Morze Żółte” należy sobie dawkować, bo inaczej lektura może znudzić. Dopiero czytana z przerwami pokazuje swoje prawdziwe oblicze. Oschłe, ale cholernie piękne.

Bartosz Szczygielski