Jak czytam recenzje tej ostatniej części trylogii The Dark Duet, widzę, że większość osób uważa, że ta część jest zbędna i niepotrzebna. Wystarczyło skończyć na drugiej. Ja mam jednak odmienne zdanie.

Przez całe dwie serie dużo przeżyłam. Czułam strach i bezsilność i różne inne emocje bohaterów. Często wręcz bolało samo czytanie. I cierpienie. Dużo cierpienia. Były oczywiście dobre rzeczy. Jednak nie oszukujmy się. Przynajmniej dla mnie ta ostatnia część była potrzebna. Żeby się wyleczyć ze złych emocji, ze smutku, z żalu do bohaterów. Wydaje mi się, że ta książka jest raczej lekarstwem dla nas, złamanych po poprzednich dwóch częściach. Jednak to wcale nie tak, że w tej części było wszystko słodkie... o nie. Przecież nie da się tak łatwo mieć happy endu po takiej przeszłości i wyrzutów sumienia?

"Smak ciemności" to narracja pierwszoosobowa naszego bohatera Caleba. Po wszystkich przeżyciach pragnie stać się jak najlepszą osobą dla Livvie. Mimo, że drastyczna przeszłość go goni, nie poddaje się. Jest bardzo trudno, ale Livvie mu pomaga. Widzimy jak stara się "odpokutować" Livvie wyrządzone szkody. To, że żałuje, ciągle przeprasza i pragnie wybaczenia, które już dawno otrzymał. Ich relacja nie jest łatwa, ponieważ ciągle się zmagają z koszmarami z przeszłości. Książka pokazuje najbardziej, że człowiek może się zmienić. Oczywiście, że może. Jest jednak ale. Ty musisz tego chcieć. Musisz mieć solidny powód i siłę, by stawić czoła przeciwnościom. I już najlepiej jest, jeśli masz osobę, która ci w tym pomaga. Caleb był szczęściarzem, że miał Livvie, jednak nie każdy ma tyle szczęścia. Jednak jest zawsze nadzieja, że ludzie mogą się zmienić, z różnych jednak skutkiem im to wychodzi.

Livvie z nowym imieniem i nazwiskiem ciężko zacząć nowy start. Za pieniądze, które ma zaczyna podróżować, chce studiować. Nie chce się cofać tylko przeć do przodu. Po raz kolejny podziwiam tę dziewczynę, że nie zamknęła się na świat. Zaczęła żyć życiem, mimo że nie zapomniała o przeszłości. Ona tylko nie pozwala, by ona przejęła jej życie i stara się być normalną osobą posiadającą przyjaciół, pracę i chodzącą na uczelnię. Jestem mega podziwu jej siły i wytrwałości. Zawsze potrafi przetrwać i nauczyła się odważnie brnąć przez życie. Ponieważ nic już jej nie może zaskoczyć.

Po całej serii, "Smak Ciemności" był mi bardzo potrzebny. Jestem szczęśliwa, że autorka postanowiła w taki sposób przedstawić trzecią część. Muszę przyznać, że całkiem różni się od poprzedniczek tak jakbyśmy wkroczyli nagle do innego świata, jednak to było potrzebne i jest to dla mnie wspaniałe zakończenie całej serii.

Jak czytam recenzje tej ostatniej części trylogii The Dark Duet, widzę, że większość osób uważa, że ta część jest zbędna i niepotrzebna. Wystarczyło skończyć na drugiej. Ja mam jednak odmienne zdanie.

Przez całe dwie serie dużo przeżyłam. Czułam strach i bezsilność i różne inne emocje bohaterów. Często wręcz bolało samo czytanie. I cierpienie. Dużo cierpienia. Były...