C.J. Roberts charakteryzuje ogromna odwaga w tworzeniu historii. Autorka fenomenalnie buduje napięcie, kreuje bohaterów ze wszystkimi ich ciemnymi i jasnymi stronami charakteru, wije akcję na sto różnych sposobów, a wszystko po to by przytłoczyć, wręcz zmasakrować emocjonalnie czytelnika. Zabierając się za lekturę Smaku Ciemności obawiałam się (a jednocześnie irracjonalnie tego chciałam), że historia znowu mnie zmiażdży i pozostawi w stanie delirium przez tydzień – tak jak to było w przypadku poprzednich tomów. Okazało się jednak, że ostatnia część pod tym względem różni się od pozostałych. Jest bardziej stabilna, mniej przytłaczająca i spokojniejsza. Więcej w niej czułości, miłości, a erotyzm nie ma w sobie tego dzikiego napięcia graniczącego z psychozą. Każdy z wymienionych tutaj elementów uważam za zaletę książek C.J.Robert, ale – o dziwo – ich brak w tej części nie przeszkadzał mi. Powiedziałaby wręcz, ze trochę odetchnęłam z ulgą.

Nie można nie dostrzec ogromnego kontrastu, więc po prostu nie obejdzie się bez porównywania dwóch tomów do tego epilogu. Bo właśnie tak rozumiem Smak Ciemności, jako długi, rozbudowany epilog. Jeśli Dotyk Ciemności i Zapach Ciemności były jak jazda bez trzymanki na rozpędzonym rollercoasterze to ostatnia część jest przejażdżką na karuzeli – spokojną, stabilną i dającą frajdę, ale niezagrażającą zejściem na zawał.

Caleb i Livvia zaczynają stopniowo układać sobie życie, rozwijać nieskażone zagrożeniem z zewnątrz uczucie, budować coś stałego, normalnego. Powoli zostawiają przeszłość za sobą. Urozmaiceniem jest tutaj narracja z punktu widzenia Caleba, bo wreszcie mamy możliwość wniknąć w jego umysł, zagłębić się w kulisy życia, prześledzić wewnętrzną walkę, poznać prawdziwą twarz tej postaci. Wszystkie karty zostają odkryte, tajemnice wyjawione, aby czytelnik mógł odłożyć książkę z czystym sercem i spokojem ducha.

Wnętrze książki bardzo mnie zaskoczyło. Szykowałam już melisę, czekoladę i chusteczki, a okazało się, że otrzymałam bardzo wyważoną historię. Myśląc o moich oczekiwaniach powinnam powiedzieć, że jestem zawiedziona. Ale nie! Uważam, że C.J. Roberts zakończyła serię wiedząc, czego potrzebują czytelnicy. Dwa razy rozerwała już nasze serca na kawałki, kolejny dramat mógłby być już po prostu przesadą. Ostatni tom to takie trochę podsumowanie, chłodniejsza analiza poprzednich wydarzeń i lekcja na przyszłość. Dobre zakończenie serii. Pozytywne i przejmujące, ale bez lukrowatości, ckliwości, która po prostu kompletnie nie pasowałaby do klimatu.

Czytanie The Dark Duet to naprawdę dziwne, szokujące doświadczenie. A lektura Smaku Ciemności to takie nabranie głębokiego wdechu po wyjściu z zadymionego pokoju. Nie wiem jak to inaczej opisać. Czytelnicy, którzy czekają na dobre, pozytywne zakończenie będą zadowoleni. Jeśli jednak to właśnie dramatyzm i napięcie jest tym, czego oczekujecie po tej części, to możecie czuć lekki niedosyt. Ten tom różni się od poprzednich. Znając możliwości autorki możecie być zdziwieni jej… delikatnością. Oczywiście są typowe załamania, wewnętrzne demony czasami wychodzą na jaw, ale postaci jakby zmiękły. Ja osobiście jestem zadowolona z takiego rozwiązania spraw, choć drugiej stronie mojej duszy delikatnie czegoś brakuje. Jakby chociaż iskierki tego, co rozbroiło mnie zupełnie w poprzednich częściach. Hm… przynajmniej nie spędzę kolejnego tygodnia z relanium w dłoniach. A wcześniej było blisko.

http://recenzentkaksiazek.blog.pl/2016/02/25/smak-ciemnosci-c-j-roberts-wychodzac-z-mroku/

C.J. Roberts charakteryzuje ogromna odwaga w tworzeniu historii. Autorka fenomenalnie buduje napięcie, kreuje bohaterów ze wszystkimi ich ciemnymi i jasnymi stronami charakteru, wije akcję na sto różnych sposobów, a wszystko po to by przytłoczyć, wręcz zmasakrować emocjonalnie czytelnika. Zabierając się za lekturę Smaku Ciemności obawiałam się (a jednocześnie irracjonalnie...