Męczyłem się z tym manifestem bodaj przez rok. Przeraźliwie nudne wydawały mi się pierwsze rozważania dotyczące spraw stricte obyczajowych. W końcu jednak przemogłem się, dotrwałem do połowy, a potem poszło już z górki.

I właśnie podczas drugiego podejścia postawiłem sobie zasadnicze pytanie. Czy wolność dla ludzi (tak jak dla Rothbarda) powinna być samym celem, czy jednak narzędziem, które pomaga realizować inne, bardziej szlachetne cele? Któż bowiem nie doświadcza poczucia godności, kiedy mówi o walce o wolność? To coś, o co walczyło mnóstwo osób, tracąc wielokrotnie życie. Ale czy budząc się z rana, każdy z nas wstaje z postanowieniem: „To kolejny dzień mojej walki o wolność”? Przyznaję, że ja z takim założeniem nie wstaję. Dla mnie wolność jest znaczącym, jak nie najważniejszym NARZĘDZIEM do realizacji innych celów. I tak ją traktuję. Dlatego też nie zgadzam się z wieloma konstatacjami prekursora libertarianizmu, a już szczególnie z przedstawieniem nowego człowieka w łonie kobiety jako „pasożyta”. Świadczy to o jakiejś aberracji intelektualnej i braku zrozumienia definicji słowa „pasożytnictwo”. Ponadto bardzo płytka analiza o historii Europy Środkowo-Wschodniej, świadcząca o naiwności profesora Rothbarda.

Bliżej mi oczywiście do poglądów wolnorynkowych, austriackiej koncepcji cyklu koniunkturalnego, którą uważam za najpełniejszą teorię problemu. Na tym też bardziej bym się chciał skupić. Dlatego szkoda, że autor nie rozwinął głębiej tej materii, wszak dla niego bliskiej, gdyż był profesorem ekonomii...

Męczyłem się z tym manifestem bodaj przez rok. Przeraźliwie nudne wydawały mi się pierwsze rozważania dotyczące spraw stricte obyczajowych. W końcu jednak przemogłem się, dotrwałem do połowy, a potem poszło już z górki.

I właśnie podczas drugiego podejścia postawiłem sobie zasadnicze pytanie. Czy wolność dla ludzi (tak jak dla Rothbarda) powinna być samym celem, czy jednak...