W czwartym tomie zabiera nas Karl Ove na północ Norwegii, na przepiękny notabene archipelag wysp Lofoty (byłam, widziałam, dech zapiera), gdzie jako dziewiętnastolatek wybywa by zostać nauczycielem, trochę z przymusu, jakieś pieniądze zarobić w końcu musi. Przybywa i odkrywa, że w zasadzie jest jak jego uczniowie, niewiele starszy, ma ciągoty do pijackich imprez, które są z pewnością jedną z niewielu uciech na nudnym krańcu Norwegii. Nauczycielskie opowieści na początku i końcu spinają jakby klamrą to co działo się tuż przed zerwaniem z nastoletnią przeszłością.
Wraca bowiem do lat gimnazjalnych, wspominając i opisując każdy zwykły dzień, w swoim detalicznym, proustowskim stylu. Opowiada więc o przewalaniu się z kolegami ze wsi, rozmowami z matką, treść wypełniają relacje z odwiedzin u ojca, który zamieszkał z nową kobietą i niestety rozpoczynający swoją alkoholową niedolę. Nic a zarazem wszystko co wypełniało życie nastolatka, sprawy błahe, jak i poważniejsze, np. praca jako recenzent muzyczny dla jednej z lokalnych gazet. Karl Ove opisuje również próby miłosnych podbojów, jakoś mu nie idzie z dziewczynami i nawet, przyznaje się, że nie umiał się onanizować. Zresztą seksualne przeżycia ciągle jakoś przewijają się w fabule.
Dylematy czy ubrać mokre majtki, bo matka zapomniała wywiesić pranie, czy iść w brudnych z dnia poprzedniego. Wraca do wspomnienia z wycieczki, kiedy to z ojcem musieli dać odpór „atakowi” żmij, kamienując je. Dalej znajdziemy, żałosne z punktu widzenia dorosłego oczywiście, opisy pijackich ekscesów w hotelu za granicą. No i oczywiście klasyka – opis kilku miesięcy przed końcowym egzaminem dojrzałości (po norwesku nazywa się to russefest) który u Karl Ove był niestety czasem permanentnego picia, jarania haszu i zapomnienia (to taka przedłużona w czasie studniówka, ciekawe czy w tłumaczeniu pojawi się wyjaśnienie).
Jednakowoż czas spędzony nauczycielsko zaowocowało jego pierwszymi pisarskimi "wypocinami"
Podczas lektury więc dosyć często rozjaśniało mi umysł dlaczego niektórzy moi norwescy znajomi kwitują moje zaczytywanie się Kanusgårdem – „jak możesz czytać tego palanta?”…
Stron w 2016: 10.543

W czwartym tomie zabiera nas Karl Ove na północ Norwegii, na przepiękny notabene archipelag wysp Lofoty (byłam, widziałam, dech zapiera), gdzie jako dziewiętnastolatek wybywa by zostać nauczycielem, trochę z przymusu, jakieś pieniądze zarobić w końcu musi. Przybywa i odkrywa, że w zasadzie jest jak jego uczniowie, niewiele starszy, ma ciągoty do pijackich imprez, które są z...