Różewicz bardzo lubił swoją poezję tłumaczyć, co z pewnością spodoba się czytelnikom, przynajmniej tym mało samodzielnym w dziedzinie poezji. W posłowiu do "Twarzy" przedstawia fragmentarycznie swój (anty-)manifest poetycki.
Przed jego poezją nie stoją estetyczno-metafizyczne przesłanki, podstawy, idee, lecz postawa etyczna. Poezja według Różewicza może czerpać z jednego z dwóch źródeł: estetyki lub etyki. Wojna i okupacja hitlerowska sprawiły, że oba te źródła wyschły; "umył w nich ręce morderca." Awangardowość i unikalność Różewicza wywodzi się z drugiego źródła, etyki, które poeta pragnął odnowić; z języka, uczuć, faktów, człowieka nie tyle nowego (jak w socrealizmie),co zrekonstruowanego.
Nie można napisać, że 'etyka nakazuje coś Różewiczowi' To raczej Różewicz narzuca sam sobie postawę etyczną, powinnością poety jest pozbierać gruzy starego świata i bynajmniej nie ożywić je swoim (romantycznym) 'tchnieniem', nie nadać im duszę czy sens, tylko powoli i cierpliwie rekonstruować znaczenie słów, nazywać, nakreślić kontury, odzyskać stabilność. Nie chodzi tu o nadanie nowego znaczenia słowom, ani w sensie socrealistycznym (chociaż Różewicz był zaangażowany politycznie, a etyka była dla niego podstawą polityki) ani w sensie awangardowym.
Języka nie trzeba udziwniać, należy go uprościć, nie pozwolić na to, żeby sensy się rozpuściły, starły. Zarówno awangardowe wartości estetyczne: Nowość, piękno, sens poetycki jak i mający swoje źródło w metafizyce nabożny podziw dla dzieł sztuki, podnoszenie poezji do rangi religii muszą ustąpić miejsca zwykłemu sensowi, banałowi, bezpośredniości wypowiedzi poetyckiej. Słowa należy oczyścić, mają stać przed nami nagie. "Mówienie 'wprost' miało prowadzić do odzyskania banalnej wiary, banalnej nadziei, banalnej miłości. Wiersze, w których sadziłem się na oryginalność, niepowtarzalność, 'nowość', mają dla mnie znaczenie drugorzędne." Awangardowosć Tadeusza Różewicza nie wynika z jego chęci bycia artystą, Poetą, nie chce on czytelnika zaszokować udziwnionym językiem czy zapewnić mu 'przeżycia estetycznego'. To tworzenie nowego elementarza pojęć, powojennego, nowego-starego słownika, utożsamianie poezji z dobrem i pewnością, a nie pięknem, są najważniejsze. Nagie, 'banalne' wiersze jednak z czasem "zakreśliły krąg i wytworzyły mimo woli nowe 'wartości estetyczne'". Lecz te wartości są dla Różewicza drogą, a nie celem.

Różewicz bardzo lubił swoją poezję tłumaczyć, co z pewnością spodoba się czytelnikom, przynajmniej tym mało samodzielnym w dziedzinie poezji. W posłowiu do "Twarzy" przedstawia fragmentarycznie swój (anty-)manifest poetycki.
Przed jego poezją nie stoją estetyczno-metafizyczne przesłanki, podstawy, idee, lecz postawa etyczna. Poezja według Różewicza może czerpać z jednego z...