W skeczu kabaretu Hrabi, potykał się Jonasz. W książce Kinga robi to Bobbi Anderson, pisarka westernów, żyjąca na odziedziczonej po wuju farmie, wraz z psem i, okazjonalnie, Johnem Gardenerem, poetą, mającym dość kłopotliwą skłonność do alkoholu.

Bobbi potyka się o wystające z ziemi "coś". Nie wiadomo, co to jest, nie wiadomo, jak się znalazło w tej okolicy, ale, najpierw powoli, potem coraz szybciej, wkrada się w życie Bobbi i innych mieszkańców Haven. Rozpoczyna się Przemiana.

Nie przepadam za literaturą SF, a ze "Stukostrachami" mam jeszcze większy dylemat niż zwykle. Bo tak, jest to King, czyli klasa sama w sobie, którą sposób napisania tej książki potwierdza. Ponadto, jest to powieść długa, a autor ma to do siebie, że im dłuszej opowiada, tym lepiej mu to wychodzi. Nie jest nudno, lektura się nie dłuży. Ale.

Ale jest takie, że King nie jest mistrzem SF. A "Stukostrachy" są właśnie takim SF w najczystszej postaci. Książkę czyta się dobrze, aczkolwiek brakuje tego, co by zachwyciło, mocnego akcentu, który King stworzyć potrafi. To po prostu nie jego klimaty.

Dodatkowo przeszkadza dziwny zabieg, trudno orzec, czy tłumacza, czy autora, który istoty z kosmosu nazywa Stukostrachami. Nazwa kojarząca się z marami nocnymi, horrorem, daje nadzieję na co innego, a w trakcie lektury, poza rozczarowaniem, przynosi lekką konfuzję, co również sprawia, że powieść Kinga od ideału się coraz bardziej oddala.

Można przeczytać. Nawet będzie przyjemnie, ale zdecydowanie, nie zachwyca.

W skeczu kabaretu Hrabi, potykał się Jonasz. W książce Kinga robi to Bobbi Anderson, pisarka westernów, żyjąca na odziedziczonej po wuju farmie, wraz z psem i, okazjonalnie, Johnem Gardenerem, poetą, mającym dość kłopotliwą skłonność do alkoholu.

Bobbi potyka się o wystające z ziemi "coś". Nie wiadomo, co to jest, nie wiadomo, jak się znalazło w tej okolicy, ale, najpierw...