Legutko snuje rozważania na temat kształtu polskiej mentalności po trudnych doświadczeniach XX wieku z granicy filozofii historii i logiki historycznej przyjmując (co dość oczywiste) konserwatywne spojrzenie na problem. Z mojego subiektywnego punktu widzenia profesor wysnuwa wiele wniosków, które już wcześniej uważałem za zasadne, pozwala więc uporządkować mi moje poglądy na pewne aspekty współczesnej polskości. Mimo to w "Eseju" odnajduje też mankamenty. Legutko nierzadko brnie w banały i truizmy, które nie przystoją intelektualiście jego klasy, mimo to potrafię je usprawiedliwić próbą trafienia do prostszego odbiorcy ze swoimi wnioskami. Usprawiedliwić jednak nie mogę kilku myśli, które są dla mnie osobiście nieco skandaliczne i absolutnie nie do przyjęcia, np. rozważania o sztuce i kulturze w kontekście jej "społecznej użyteczności". Niemniej - z samą finalną diagnozą Legutki na temat duszy polskiej się zgadzam - współczesny Polak został odcięty od korzeni i jest od nich regularnie odcinany, za czym idzie utrata tożsamości. A cytując JP2: "Naród, który nie szanuje swej przeszłości nie zasługuje na szacunek teraźniejszości i nie ma prawa do przyszłości". Stąd dość pesymistyczny wydźwięk "Eseju". I (niestety) trafny.

Legutko snuje rozważania na temat kształtu polskiej mentalności po trudnych doświadczeniach XX wieku z granicy filozofii historii i logiki historycznej przyjmując (co dość oczywiste) konserwatywne spojrzenie na problem. Z mojego subiektywnego punktu widzenia profesor wysnuwa wiele wniosków, które już wcześniej uważałem za zasadne, pozwala więc uporządkować mi moje poglądy...