Fantastyka to nie jest mój ulubiony gatunek. Zdarzają się książki, które podobają mi się, ba, nawet takie, które uwielbiam - ale jest to kilka nielicznych wyjątków, które w większości łączy fakt, że nie jest to czysta fantastyka, ale mieszanka gatunków. Gdy sięgam po książkę z takiego właśnie pogranicza, zawsze obawiam się, czy nie odrzuci mnie od niej ilość elementów nadprzyrodzonych. Czy będzie to thriller z domieszką fantastyki, a może odwrotnie?
Takie właśnie odczucia miałam przed sięgnięciem po "Złodziei nieba". Autor do pewnego momentu radził sobie z tą mieszanką dokładnie tak, jak lubię - podkreślając głównie wątki "ludzkie", a te "boskie" nieco odsuwając na bok. W pewnym momencie zupełnie to się odwróciło, ale w sumie było to do przewidzenia, że kiedyś konfrontacja nastąpi.
Ciekawa lektura, skłaniająca do refleksji - co zrobisz, aby uratować najbliższą ci osobę? Ile jesteś dla niej w stanie poświęcić? I bynajmniej nie chodzi tu tylko o więź małżeńską, ten temat jest poruszany w zasadzie z każdej możliwej perspektywy.
Mogę przyczepić się tylko do tłumaczenia - w pewnych momentach ciężko się czytało, niektóre zdania brzmiały trochę nienaturalnie, było sporo zdań zaczynających się od powtórzeń (najczęściej od tego samego imienia). Szczególnie raziły mnie skróty "itp., itd.", których bardzo nie lubię w literaturze.

Fantastyka to nie jest mój ulubiony gatunek. Zdarzają się książki, które podobają mi się, ba, nawet takie, które uwielbiam - ale jest to kilka nielicznych wyjątków, które w większości łączy fakt, że nie jest to czysta fantastyka, ale mieszanka gatunków. Gdy sięgam po książkę z takiego właśnie pogranicza, zawsze obawiam się, czy nie odrzuci mnie od niej ilość elementów...