W prezentowanej książce autor przedstawił na tle wydarzeń politycznych i
społeczno-ekonomicznych dzieje ustrojowe instytucji bezpieczeństwa
wewnętrznego w Polsce w okresie od połowy XVIII wieku do 1989 r.





Swoją narrację rozpoczął od momentu próby tworzenia w Polsce zrębów
nowoczesnego państwa w II połowie XVIII w. na podstawie doświadczeń oraz
idei Oświecenia. To wówczas po raz pierwszy udało się uruchomić
administrację rządową na poziomie centralnym, włącznie z resortem spraw
wewnętrznych, zarządzającym problematyką bezpieczeństwa wewnętrznego
państwa. Okres ponad stuletniej niewoli to czas implementacji rozwiązań
ustrojowych z państw zaborczych. Dość często instytucje bezpieczeństwa
tych państw prowadziły działalność antypolską. Z kolei krótki,
dwudziestoletni okres niepodległości w okresie międzywojnia to czas
tworzenia w trudnych warunkach instytucji i formacji zajmujących się
ochroną bezpieczeństwa państwa i obywateli, które uzyskały akceptację
społeczną oraz dużą wiarygodność na arenie międzynarodowej.





Ten potencjał został zniweczony w czasie II wojny światowej.
Funkcjonariuszy, pracowników policji, KOP, Straży Granicznej czekał
tragiczny los. Epilogiem tej narracji jest próba tworzenia na ziemiach
polskich obcego modelu ustrojowo-politycznego, opartego na przemocy i
braku demokracji. Podobnie jak w innych krajach tej części Europy
podporą władzy komunistycznej były wzorowane na modłę radziecką
instytucje bezpieczeństwa. Kolejne, bardziej współczesne modele
systemowe bezpieczeństwa po 1989 r. to już temat na następną książkę.