Naprawdę nie wiem, ile dać "The Score". Czegoś tak nierównego dawno nie czytałam. Było mniej więcej tak: LOL(5/5)nudy(1/5)-LOL(5/5)-nudy(1/5)-nudy(1/5)-LOL(5/5)-nudy(1/5)-drama(3/5)

Bardzo rzadko czuję się jak dziwoląg oceniając książkę(ostatni raz dobry rok temu). "The Score" należy do tych nielicznych pozycji. Niewątpliwie popełniłam dwa błędy przed przeczytaniem jej: zapoznałam się z opiniami i oczekiwałam czegoś epickiego oraz przeczytałam tuż przed coś niezaprzeczalnej królowej NA - CoHo, która wysoko postawiła poprzeczkę.

Największym moim problemem z The Score jest to, że do samego końca nie czułam szczerego uczucia między bohaterami. Niewątpliwie była między nimi chemia, pociąganie fizyczne, ale miłość? Nie czułam tego. Właściwie dopiero na sam koniec troszkę przekonał mnie Dean, Allie nie(może ze względu na naciągany wątek zerwania z Seanem, którego wcale nie kupiłam). Najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że ich polubiłam. Po prostu brakowało mi czegoś głębszego, bo tak naprawdę przez całą książkę mieli chyba tylko trzy poważniejsze rozmowy, większość kręciła się wokół seksu i do niego sprowadzała. Do samego końca bohaterowie tej książki byli dla mnie przyjaciółmi z korzyściami.

Kolejna sprawa już troszkę mniej rażąca - powtarzalność. Tu ewidentnie jest moja wina, bo jak widać temat wciąż cieszy się popularnością. To pierwsza seria, w której autorka we wszystkich trzech tomach zdecydowała się ciągnąć ten sam schemat: "gracz" i grzeczna dziewczynka. Oczywiście wątki poboczne były inne, ale ogólny zarys, a nawet charaktery bardzo podobne. Dla mnie trzy tomy pod rząd to już za dużo, przez połowę książki po prostu się nudziłam i ratował ją humor(Zmierzch i Winston LOL). Może powinnam wymazać z pamięci poprzednie części, ale nie umiem i uczucie deja vu wracało bardzo często.

A skoro mowa o humorze... Dean, do którego miałam słabość od pierwszego tomu, w pierwszej połowie książki był przezabawny i chyba nawet pobijał Garetta. Wielka szkoda, że pod koniec Elle postanowiła zrobić z niego króla dramatu. Wiele osób ma żal o ten wątek. Rzeczywiście miałam wrażanie dopisania go na siłę, ale ogólnie podobał mi się, może dlatego że sama w grudniu przeżyłam bliźniaczą sytuację. Jednak jego reakcja była tak przerysowana, że bardzo stracił w moich oczach. Tak jak w relacji Dean-Allie nie czułam tej głębi, tak samo było z wątkiem D-B. Był dość mało poruszany, a tu nagle tak przedramatyzowana reakcja Deana.

Plus wątki: romans Megan(nic nie wnosił), dawny trener(duży potencjał, a słabo rozwinięty), treningi z dzieciakami(szkoda, że tak kiepsko rozwinięty), Miranda. Wszystko tylko słabo "liźnięte". Dużo wątków, chyba wrzuconych, żeby zapychać strony.

Nie żałuję, że przeczytałam tę książkę tylko i wyłącznie ze względu na humor Elle, która pozostaje dla mnie jedną z najzabawniejszych pisarek. Może gdybym nie postawiła tak wysoko poprzeczki, zawód byłby mniejszy. Dla mnie z tej serii tylko "The Deal" było genialne.

Naprawdę nie wiem, ile dać "The Score". Czegoś tak nierównego dawno nie czytałam. Było mniej więcej tak: LOL(5/5)nudy(1/5)-LOL(5/5)-nudy(1/5)-nudy(1/5)-LOL(5/5)-nudy(1/5)-drama(3/5)

Bardzo rzadko czuję się jak dziwoląg oceniając książkę(ostatni raz dobry rok temu). "The Score" należy do tych nielicznych pozycji. Niewątpliwie popełniłam dwa błędy przed przeczytaniem jej:...