Po przeczytaniu pierwszej części "Percyego [...]" nie miałam w ogóle zamiaru zabierać się za kolejne, a już w ogóle nawet nie myślałam o sięgnięciu po jakiekolwiek dzieło pana Riordana. Pech (a może i nie pech) chciał, że mój kochany wujek na hasło "Natalia czyta" usłyszane przez telefon od mojej mamy, postanowił kupić mi zupełnie randomową książkę młodzieżową jako prezent. No i trafiło na "Apolla". I to wcale nie był zły wybór.

Zakochałam się w postaci tytułowego boga od razu. Przez pierwsze trzy rozdziały śmiałam się co chwilę, tak naprawdę każdą stronę przewijałam z uśmieszkiem na ustach, niezwykle zaabsorbowana przez to, co wymyślił sobie pan Riordan. Jeny, naprawdę nie spodziewałam się, że po moich odczuciach związanych z Percym będę w stanie mieć taką radochę z czytania jakiejkolwiek książki należącej do serii o nim. W "Apollu" niedorzeczność miesza się z powagą, fikcja z rzeczywistością, a humor i styl, w jakim powieść jest utrzymana są przyjemne i sprawiają, że historię o zrzuconym z Olimpu, bardzo pewnym siebie i idealnym w swoim mniemaniu bogu czyta się z jak największą przyjemnością.

Po tej części zdecydowałam, że jednak chyba jeszcze dam szansę Percy'emu. Ale tylko ze względu na chęć poznania drugoplanowych bohaterów. Nico i Leo - nadchodzę!

Po przeczytaniu pierwszej części "Percyego [...]" nie miałam w ogóle zamiaru zabierać się za kolejne, a już w ogóle nawet nie myślałam o sięgnięciu po jakiekolwiek dzieło pana Riordana. Pech (a może i nie pech) chciał, że mój kochany wujek na hasło "Natalia czyta" usłyszane przez telefon od mojej mamy, postanowił kupić mi zupełnie randomową książkę młodzieżową jako prezent....