Wróćmy na chwilę do czasów dzieciństwa i wyobraźmy sobie sytuację, w której siedząc na kolanach babci lub dziadka, wsłuchujemy się w niesamowicie bajeczną opowieść o młodzieńczych przygodach, często doprawionych magicznym wątkiem, zakończoną piękną, moralną konkluzją.

Namawiam do tej nastrojowości nie przez przypadek, bo właśnie taki klimat przyświecał „Opowieściom nie-mojego dziadka” Artura Kubieńca, które miałam okazję przeczytać. Narrator, korzystając z odnalezionych na poddaszu pamiątek i okruszków własnej pamięci, przywraca do życia przepiękne opowiadania, które niejednokrotnie pozbawione realności, pozwalają wrócić do czasów niezapomnianego dzieciństwa. Pierwszoosobowa narracja pozwala nam stać się wiernym słuchaczem, a nasza wyobraźnia zaczyna działać na najwyższych obrotach już od pierwszych zdań tej historii. Jest to zbiór kilku opowiadań, których chronologia układa się w bardzo sentymentalną i bogatą powiastkę.

Każde z opowiadań zdaje się mieć swoje tempo i własny niepowtarzalny przekaz. Już początek, w którym poznajemy małego chłopca, regularnie wysyłanego przez rodziców na nauki ze wszelkich dziedzin, od typowo artystycznych do stricte cukierniczych, daje nam dużo do myślenia. Rodzicielskie ambicje znacznie przewyższają chłopięce możliwości i nie dają szansy na stopniowy rozwój jego umiejętności. Dziwny splot wydarzeń kieruje młodzieńca od Annasza do Kajfasza, aż w końcu zsyła go na pokład wielkiego statku, na którym jest jedynym męskim pasażerem. Od teraz życiem młodego człowieka zaczynają rządzić morskie fale, wieloryby, mokra ścierka kapitana i niespodziewany kompan podróży, którym okazuje się bosman. Ciekawostką jest z pewnością fakt, że nie znamy imion bohaterów i wielu okoliczności. Napisałam też wcześniej, że narracja jest pierwszoosobowa, lecz chcę dokonać pewnego sprostowania. Osoba opowiadająca całą historię w pierwszej osobie, nie jest jednocześnie jej prawdziwym uczestnikiem. Wyjaśnienie tej zawiłości częściowo znajduje się w tytule, a w znacznej mierze poznajemy je w niebanalnym zakończeniu tego zbioru.

Całą recenzję znajdziecie na stronie: http://www.mozaikaliteracka.pl/2016/02/opowiesci-nie-mojego-dziadka-artur.html

Wróćmy na chwilę do czasów dzieciństwa i wyobraźmy sobie sytuację, w której siedząc na kolanach babci lub dziadka, wsłuchujemy się w niesamowicie bajeczną opowieść o młodzieńczych przygodach, często doprawionych magicznym wątkiem, zakończoną piękną, moralną konkluzją.

Namawiam do tej nastrojowości nie przez przypadek, bo właśnie taki klimat przyświecał „Opowieściom...