Zapewne wielu z was zna kultowe już, komiksowe dzieło Akexandro Jodorowskiego pt. „Kasta Metabornów” - znakomitą, klimatyczną, przesyconą filozoficzną wymową opowieść science fiction. I oto dziś mam przyjemność opowiedzieć wam o komisie nawiązującym do tej serii, ale i zarazem stanowiącym jej prequel - albumie o tytule „Castaka”, która ukazał się właśnie w naszym kraju nakładem Wydawnictwa Scream Coimics.

Oto planeta Ahoru-La-Naine, zamieszkiwana od wieków przez ludzkich kolonizatorów, podzielonych na dwa rywalizujące ze sobą rody - Amakura i Castaka. Kolejna z bitew prowadzi do uprowadzeniach królowej rodu Castaka i zhańbienia jej na oczach poddanych przez przywódcę klanu Amakura. To wydarzenia zmieni już na zawsze dzieje oby rodów, gdy oto w wyniku gwałtu narodzi się Dayal - dzielny wojownik, nieuznawany pretendent do tronu, człowiek będący dowodem hańby. Jednakże to właśnie on sprawi, że ród Castaków przetrwa, jak i da początek zupełnie nowym dziejom...

Jeśli zasiadając do lektury tego komiksu spodziewaliśmy się mocnej, wypełnionej przemocą, erotyką i mistycyzmem historii science fiction - to się nie myliliśmy! Dokładnie wszystko to niesie nam sobą ta barwna opowieść o początkach kasty Metabornów, która zachwyca swoim onirycznym klimatem, rozmachem na polu scenariusza i graficzną jakością, jaką spotykamy na każdej ze 117 stron tego tytułu. To klimatyczny, w jakiejś mierze sentymentalny i do tego intrygujący powrót do Uniwersum Incala.

Na fabułę niniejszej opowieści składają się dwie części relacji - pierwsza, rozgrywająca się na wspominanej już planecie Ahoru-La-Naine i ukazująca młodzieńcze losy Dayala..., jak i druga, która przedstawia jego dzieje wraz z rodziną, gdy oto wyrusza on w kosmos, by stawić czoła znienawidzonym nanotechnosom, jak i przeznaczeniu.. A te będzie miało dla niego kilka wielkich niespodzianek, związanych m.in. z jego córkami... Mamy tu akcję, przygodę, walkę wedle surowych praw i oczywiście erotykę, której jedynym celem jest prokreacja i zemsta.

I powiem wam, że naprawdę przyjemnie odkrywa się tę historię, jej bohaterów, surowe prawa wzorowane na samurajskim kodeksie i magię space opery, która wydaje się być tu najistotniejszą zwłaszcza w drugiej części tej relacji. Oczywiście znajdziemy tu pewne schematy, typowe dla twórczości Akexandro Jodorowskiego, które jednak nie przeszkadzają nam w pozytywnym odbieraniu tej historii, która w tak piękny, logiczny, ale też i zarazem niejednokrotnie zaskakujący sposób, łączy się z późniejszymi odsłonami tego Uniwersum.

Znakomicie jawi się tu także ilustracyjna szata tego albumu, która jest zasługą pracy Dasa Pastorasa. To właśnie ten artysta stworzył tu niezwykle malownicze, pociągnięte mocną i wyrazistą kreską oraz imponujące na polu swojej szczegółowości, rysunki. Znajdziemy w nich rozmach, znakomite oddawanie wielkich scen bitew i dynamiki scen akcji, jak i też ten niepowtarzalny klimat mroku, jaki zawsze charakteryzował odsłony tego Uniwersum. Całości efektu dopełniają piękne, przyciemnione kolory, które zostały idealnie dobrane do danej sekwencji scen.

To komiksowa space opera, ale taka w bardziej odważnym i mrocznym wydaniu, gdzie króle przemoc, erotyka i trudne do zaakceptowania prawa tego fantastycznego świata, gdzie tak naprawdę honor jest ważniejszym, aniżeli życie. I bardzo ciekawie, szybko i z wielkim zaangażowaniem upływa nam lektura tego albumu, która tym samym zapewnia nam znakomitą rozrywkę i niesie wielkie emocje. I oczywiście można sięgnąć po ten komiks bez znajomości całej serii, ale wówczas stracimy wiele intrygujących smaczków, które czynią tę opowieść jeszcze ciekawszą.

Słowem podsumowania – komiksowa opowieść „Castaka”, to mocna, oparta na ciekawym pomyśle i świetnie wykonana pozycja, która wiele wyjaśnia, ale też i zaskakuje swoim przebiegiem w kontekście dalszych losów bohaterów znanych nam z kolejnych odsłon tego Uniwersum. Mamy tu przygodę, emocje i piękne ilustracje, czyli dokładnie wszystko to, czego możemy tylko oczekiwać od dobrego komiksu. Dlatego też z jak największym przekonaniem zachęcam was do sięgnięcia po ten tytuł – polecam!

Zapewne wielu z was zna kultowe już, komiksowe dzieło Akexandro Jodorowskiego pt. „Kasta Metabornów” - znakomitą, klimatyczną, przesyconą filozoficzną wymową opowieść science fiction. I oto dziś mam przyjemność opowiedzieć wam o komisie nawiązującym do tej serii, ale i zarazem stanowiącym jej prequel - albumie o tytule „Castaka”, która ukazał się właśnie w naszym kraju...

Miniseria „Incal” autorstwa Alejandro Jodorowsky’ego i Jean Girauda Moebiusa przeszła już do historii komiksu. Spotkała się z uznaniem zarówno krytyków, jak i czytelników. Jak grzyby po deszczu powstały kolejne spin-offy rozwijające różne zakątki i historię świata przedstawionego. Większość tytułów została już opublikowana po polsku. Jedną z tego typu serii pobocznych jest osadzona czasowo przed głównym cyklem „Kasta metabaronów” opowiadająca o kolejnych pokoleniach przypominających samurajów wojownikach. Moim zdaniem jest to jedyna tak naprawdę wartościowa seria z tego uniwersum poza samym „Incalem”. Twórcy postanowili więc kuć żelazo póki gorące i stworzyli prequel do „Kasty metabaronów”. Jak więc prezentuje się miniseria poboczna do… pobocznej miniserii?

Akcja cofa się o kilkadziesiąt lat wcześniej przed wydarzeniami znanymi z pierwszego tomu „Kasty metabaronów” na odległą planetę Ahour-La-Naine. Od wieków toczy się tam wojna między klanami Castaka i Amakura. Pewnego dnia przywódca Amakury porywa królową Castaka, co doprowadza do punktu kulminacyjnego wojny.

Bardzo obiecująca jest pierwsza część albumu rozgrywająca się w całości na jednej planecie. Ukazane jest okrucieństwo wojny, gdzie żadna ze stron nie jest tak naprawdę dobra. Oba klany kierują się specyficznym kodeksem honoru, który z punktu widzenia współczesnej mentalności wydaje się nieludzki. Na tym tle bardzo łatwo dochodzi do poruszających dramatów rodzinnych, chociaż jednocześnie bohaterowie mają dosyć ograniczoną empatię.

Druga część to już bardziej typowe science-fiction znane z innych serii z tego uniwersum. Niestety wychodzą tu na wierzch przede wszystkim wady pisarstwa Jodorowsky’ego. Bohaterowie zachowują się bardzo nienaturalnie i z poważną miną wygłaszają patetyczne kwestie. Jeden groteskowy pomysł goni następny i żadnego nie można brać w pełni na poważnie. Trochę przesadzono też w kwestii umiejętności protagonistów i uczyniono ich zbyt niezniszczalnymi.

Za warstwę graficzną odpowiada tu Das Pastoras. Bardzo dobrze wychodzą mu sceny batalistyczne i akcji pokazujące w pełnych szczegółach i bez cenzury przemoc i dynamikę walki. Również jest całkiem pomysłowy w projektowaniu obcej fauny. Niestety postacie w jego wykonaniu są zdecydowanie zbyt do siebie podobne i nie zawsze da się je od siebie odróżnić. Szczególnie jest to widoczne w przypadku kobiet, które jedynie według reakcji postaci są oszałamiająco piękne.

Moim zdaniem tom ten nie dorównuje cyklowi „Kasta metabaronów”. Był tu pewien potencjał, ale w pewnym momencie robi się aż za niedorzecznie i ciężko brać akcję na poważnie. Również rysunki nie zawsze dają radę. Mogę głównie polecić najbardziej fanatycznym wielbicielom metabaronów czy uniwersum Incala.

Miniseria „Incal” autorstwa Alejandro Jodorowsky’ego i Jean Girauda Moebiusa przeszła już do historii komiksu. Spotkała się z uznaniem zarówno krytyków, jak i czytelników. Jak grzyby po deszczu powstały kolejne spin-offy rozwijające różne zakątki i historię świata przedstawionego. Większość tytułów została już opublikowana po polsku. Jedną z tego typu serii pobocznych jest...

Jodorowsky odpłynął, ale w przeciwną stronę do zamierzonej. Chilijski artysta potrafi bawić się kiczem i space operą (jak w ,,Incalu''),a tutaj błądzi, rozwarstwia opowieść na oddzielne tomy i nie wiem, co chciał osiągnąć. Połączył erę Sengoku z elementami Sci-Fi. Otacza się swoimi motywami, zanurza po kostki w dziwactwie oraz niepotrzebnie poszerza uniwersum Kasty Metabaronów, do której nie musiał dopisywać czegoś na boku. Taki tam kaprys artysty (nie on pierwszy, i nie ostatni),nikomu niepotrzebny odprysk. Bawią wybuchy w kosmosie - w próżni kosmicznej jest to niemożliwe! Ale to Hollywood jest winny, że twórcy powielają bzdury i zaprzeczają prawom fizyki. No i mam wrażenie, że Jodorowsky skopiował słynną bitwę pod Nagashino, gdy Japonia wojowała między sobą - nie bez powodu umieścił w ,,Castaka'' samurajskie klany oraz ulubione tapety z przestrzeni kosmicznej umieszczając na nich technopiratów czy nanopapieża (skądinąd dobrze znanego z innych tytułów tego niesamowicie płodnego, multimedialnego artysty). Tylko dla niepoprawnych optymistów szaleńca z Chile.

Jodorowsky odpłynął, ale w przeciwną stronę do zamierzonej. Chilijski artysta potrafi bawić się kiczem i space operą (jak w ,,Incalu''),a tutaj błądzi, rozwarstwia opowieść na oddzielne tomy i nie wiem, co chciał osiągnąć. Połączył erę Sengoku z elementami Sci-Fi. Otacza się swoimi motywami, zanurza po kostki w dziwactwie oraz niepotrzebnie poszerza uniwersum Kasty...

W odległej cześci kosmosu, na orbicie gwiazdy, jakich wiele, znajduje się najmniejsza planeta galaktyki – Ahour-la-naine. Nielicznie zamieszkujący ją ludzie podzieleni są na dwa rody – Amakura oraz Castaka. Od wieków trwa między nimi zajadła wojna o miejsce do życia oraz zasoby. Mimo że przybyli na maleńki glob w statkach międzygwiezdnych i posiadają wiedzę na temat technologii, walczą używając tradycyjnych metod. Bitwy przy użyciu mieczy i łuków to norma, a wojownicy zakuci w zbroje wyjęte żywcem z japońskiego średniowiecza są codziennym widokiem na tym dziwnym świecie. Przyświecające obu stronom prawa kodeksów honorowych nie pozwalają na ostateczne wyniszczenie przeciwnika, a wyrównana walka wydaje się nie mieć końca.

Pewnego dnia Divadal – przywódca Amakura porywa Orielę, żonę Omezo – przywódcy Castaki i gwałci ją na oczach bezradnych wojowników jej klanu. Rzuca również wyzwanie przeciwnikom – jeśli chcą odzyskać królową, muszą odbić ją z twierdzy Amakura. Zrozpaczony Omezo – pewny tego, że Oriela by zachować jakąkolwiek godność popełni samobójstwo, kiedy tylko będzie miała ku temu sposobność – wyrusza na czele całego klanu na spotkanie wrogów, lecz nie po to, żeby odbić królową. Jego cel jest prosty – eliminacja zagrażającego jego rodowi przeciwnika aż do ostatniej kobiety czy dziecka. Naruszając honor wypowiada Amakurze wojnę na wyniszczenie, lecz nawet w najbardziej trafnych przewidywaniach nie wyobraża sobie tego, czym może zakończyć się powodzenie jego misji. Nie spodziewa się bólu i udręki, jaki na całej planecie może wywołać jego upór oraz tego, że jego decyzje będą przesądzały nie tylko o przyszłości zaściankowej planety, ale również o losach najbliższej przestrzeni kosmicznej, a może i całego wszechświata.

„Castaka” to historia stworzona przez Alexandro Jodorowskiego, scenarzystę odpowiedzialnego za powstanie kultowej serii „Incal”, która zmieniła oblicze komiksu fantastycznego, oraz Das Pastorasa, świetnego grafika łączącego rysunek komiksowy z klasycznymi obrazami. Mimo fabuły umieszczonej na odległej planecie również ten pomysł Jodorowskiego nawiązuje do jego najbardziej znanego dzieła. Jodorowski stworzył wiele historii w świecie Incala: „Przed Incalem”, „Final Incal” czy „Kastę Metabaronów”, jednak „Castaka” – podobnie jak seria „Megalex” – tylko w pośredni sposób odnosi się do tej kreacji świata. Bohaterowie, którzy w pewnym momencie będą musieli stawić czoła bezwzględnym Technokapłanom, mogliby bowiem rzucić wyzwanie dowolnemu kosmicznemu zagrożeniu. Pisarz wzbogacił znane uniwersum umieszczając w nim ich przygody. Do tego kreując kultury w luźny sposób naśladujące Japonię sprzed kilku wieków pokazał, że jest ono dużo bardziej zróżnicowane, niż mogło się do tej pory wydawać. Tym samym otworzył furtkę do dalszego jego rozwoju. Łącząc to z ciekawą i wartką akcją, opierającą się na ezoteryce w znacznie mniejszym stopniu niż jego poprzednie dokonania, a bardziej zbliżającą się do baśni, pokazał też inne oblicze swojej twórczości....

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
https://dybuk.wordpress.com/2016/04/24/castaka/

W odległej cześci kosmosu, na orbicie gwiazdy, jakich wiele, znajduje się najmniejsza planeta galaktyki – Ahour-la-naine. Nielicznie zamieszkujący ją ludzie podzieleni są na dwa rody – Amakura oraz Castaka. Od wieków trwa między nimi zajadła wojna o miejsce do życia oraz zasoby. Mimo że przybyli na maleńki glob w statkach międzygwiezdnych i posiadają wiedzę na temat...

Ciekawa opowieść ale brakowało mi w niej czegoś. Czegoś co pozwoli mi zapamiętać ten komiks na dłużej niż na kilka dni. Kreska nie jest zła ale dość "zwyczajna".

Ciekawa opowieść ale brakowało mi w niej czegoś. Czegoś co pozwoli mi zapamiętać ten komiks na dłużej niż na kilka dni. Kreska nie jest zła ale dość "zwyczajna".

Bardzo brzydkie, bardzo słabe, niestrawne. Miłośnicy kasty Metabaronów powinni omijać szerokim łukiem. Nędzne odcinanie kuponów.

Bardzo brzydkie, bardzo słabe, niestrawne. Miłośnicy kasty Metabaronów powinni omijać szerokim łukiem. Nędzne odcinanie kuponów.

Ciekawe pomysły i zwroty akcji. Przekrój światów i tematów.

Ciekawe pomysły i zwroty akcji. Przekrój światów i tematów.