Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Alejandro Jodorowsky w komiksowej odnodze swojej twórczości już zajmował się tematyką historyczną w serii „Borgia”. Tamta historia była bardzo brutalna i przepełniona seksem, ale równocześnie starała się w miarę trzymać faktów historycznych. W serii „Rycerze Heliopolis” ten chilijski artysta postanowił przedstawić losy potomka Ludwika XVI, ale wmieszał w to motywy fantastyczne. Jak wyszedł ten mariaż? Akcja rozgrywa się pod koniec XVIII w. W świątyni rycerzy Heliopolis pewien młodzieniec przechodzi ostatnie próby, aby udowodnić, że ukończył szkolenie. Jest to syn Ludwika XVI, który chce odebrać utracone mu dziedzictwo. Jednakże w jakich okolicznościach ten chłopak trafił w taką sytuację? Duża część tego tomu to retrospekcja wyjaśniająca pochodzenie głównego bohatera. Jego ojciec jest typowym lekko zepsutym arystokratą, który traktuje służbę jak swoją własność. Nie jest tu przedstawione jakim jest władcą, ale raczej nie jest dobrze, skoro jego podwładni bardzo na niego narzekają. Liczyłem na to, że większą rolę odegra tu motyw „człowieka w żelazne masce”, ale wątek ten zostaje bardzo szybko zakończony. Jednakże dzięki temu inna postać, która wcześniej była bardzo bierna może się wykazać. Mam mieszane uczucia co do samego bohatera. Podobał mi się pomysł na jego mistyczny trening, który uczynił z niego doskonałego wojownika. Jednakże przez to ta postać wydaje się mało wiarygodna i ciężko mi się przejmować jego losami, bo i tak wiadomo, że mu się wszystko uda. Plus jednak, że nie stara się rozwiązać każdego problemu przemocą, ale też działa trochę podstępem. W kwestii elementów fantastycznych podobała mi się ich różnorodność. Jest tutaj tajne stowarzyszenie, duchy czy nawet gadający goryl. Jednakże na razie nic z tego nie jest wyjaśnione i wprowadza jedynie zamęt. Oczywiście trzeba zaznaczyć, że podobnie jak „Borgia” jest to dzieło wyłącznie dla dorosłych. Dużo tutaj erotyki i przemocy. Twórcy jednak mają swoje granice i nie pokazują najbardziej drastycznych scen. Za rysunki odpowiada tutaj Jeremy Petiqueux, który w Polsce znany jest też z serii „Barakuda”. Jego rysunki są bardzo dokładne, a postacie wyglądają bardzo realistyczne, chociaż ich mimika twarzy mogłaby być bardziej zróżnicowana. Czasami też jest zbyt statycznie. Jednakże ogólnie są bardzo przyjemne dla oka. Podobało mi się, że dobrze dobrano kolorystykę do danych scen, bo dobrze podkreśla klimat. Na razie jest w porządku, chociaż bez szału. Zobaczę jak seria rozwinie się dalej. Mam nadzieję, że chociaż część fantastycznych elementów świata przedstawionego zostanie wyjaśniona.