Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Utarczki w świecie bogów. Mroczny elf Malekith, dawny przeciwnik Thora, uwalnia się z więzienia i razem ze swoimi poplecznikami sieje spustoszenie. Bóg gromów zbiera więc drużynę złożoną z przedstawicieli dziewięciu światów Asgardu, by powstrzymać szaleńca. Wyraźnie zabrakło pomysłu na tę historię. Wydaje mi się, że wyciągnięto Malekitha głównie ze względu na to, że w czasie oryginalnego wydaniu komiksu zbliżała się premiera filmu „Thor – Mroczny Świat”, gdzie również występował ten złoczyńca. Sama fabuła jest pełna klisz i patetycznych dialogów. Ciekawie zapowiadające się postacie pochodzące z różnych środowisk zupełnie nie zostają wykorzystane. Także sam Malekith, chociaż bardziej wyrazisty od swojego filmowego odpowiednika, to i tak jest strasznie jednowymiarowym i w gruncie rzeczy nużącym złoczyńcą – taki Joker z DC Comics w wersji dla ubogich. Opowieść ratuje głównie dosyć gorzkie zakończenie i oryginalny pomysł na zdrajcę. Odnoszę wrażenie, że rysunki Rona Garneya starają się naśladować klimatyczne prace Esada Ribica z dwóch poprzednich tomów, poprzez użycie barw przywodzących na myśl pastele, ale jest to dosyć nieudolne i na dodatek czasami proporcje postaci zostają zachwiane. Ciekawszy był za to zeszyt otwierający tom. Obserwujemy tu jeden dzień z życia Thora na Ziemi. Nie są to jednak stereotypowo bohaterskie czyny na miarę ratowania całego świata przed zagładą, ale poświęcanie czasu zwykłym ludziom w potrzebie – nawet tym dla których nie ma już żadnych nadziei. Jest tu też miejsce na działalność proekologiczną czy powrót znajomych twarzy – w pewnym miejscu można się naprawdę wzruszyć, a także zaśmiać z pewnej ironicznej sytuacji. Na krótko pojawiają się również przeszła i przyszła wersja Thora – nie odgrywają jednak specjalnie dużej roli i jedynie zapowiadają przyszłe wydarzenia. Za rysunki odpowiada tu Nic Klein i jego kreska jest zazwyczaj poprawna, ale niestety czasami nie radzi sobie z mimiką twarzy i dochodzi do niezamierzonych deformacji. Tom z kolei zamyka opowieść o młodszej wersji Thora znanej z dwóch poprzednich tomów. Tutaj przyjdzie mu się zmierzyć ze smokiem nękającym pewną wioskę. Początek historii jest dosyć oryginalny – w zabawny sposób pogrywa ze schematami podobnych historii. Szkoda, że potem zbacza na bardziej typowe tory. Nie do końca też przypasowały mi rysunki Das Pastorasa – wszystkie postacie mają podobną budowę ciała i twarze. Podobał mi się jednak wygląd smoka. Ten tom jako całość to takie średnie czytadło – duży spadek formy w stosunku do dwóch pierwszych tomów.