"Rosemary znaczy pamięć" Agathy Christie. Oryginalny tytuł to "Sparkling Cyanide", ale dobrze, że jednak zdecydowano się na nietłumaczenie go wprost, a polski tytuł nadal bardzo pasuje do treści książki, według mnie jest nawet lepszy.

Jest to kryminał, w którym nie występuje żadna z kultowych postaci stworzonych przez tę autorkę - ani Herkules Poirot, ani panna Marple... mimo to powieść bardzo wciąga, a chyba najbardziej spodobało mi się to, że zagadkę zabójstwa rozwiąże ostatecznie osoba, po której się zupełnie tego nie spodziewamy.

Rok po śmierci tytułowej Rosemary - pięknej, młodej kobiety, zaczynają pojawiać się poważne wątpliwości co do sposobu, w jaki umarła. Czy na pewno było to samobójstwo? Ujawniają się okoliczności, które stawiają sprawę w nieco innym świetle i rodzina zmarłej podejrzewa, że jej śmierć nie była skutkiem depresji pochorobowej. Analiza wydarzeń sprzed roku, oraz próba przeprowadzenia mistyfikacji w celu skłonienia potencjalnego mordercy do przyznania się prowadzi do kolejnej tragedii. Kto za tym wszystkim stoi?

Powieść dzieli się na trzy części. Miejscami fabuła prowadzona jest z punktu widzenia konkretnego bohatera, a niekiedy z punktu widzenia zupełnie neutralnego

Książka jest bardzo wciągająca, a końcówka mocno trzyma w napięciu i trzeba się powstrzymywać, by nie wybiegać wzrokiem do kolejnych linijek i opanować ciekawość tego, co za chwilę się wydarzy :)

Ciekawostką jest to, że powieść jest rozszerzoną wersją opowiadania "Żółty Irys" (zbiór: Detektywi w służbie miłości) z Herkulesem Poirotem.

"Rosemary znaczy pamięć" Agathy Christie. Oryginalny tytuł to "Sparkling Cyanide", ale dobrze, że jednak zdecydowano się na nietłumaczenie go wprost, a polski tytuł nadal bardzo pasuje do treści książki, według mnie jest nawet lepszy.

Jest to kryminał, w którym nie występuje żadna z kultowych postaci stworzonych przez tę autorkę - ani Herkules Poirot, ani panna Marple......