Muszę przyznać, że Artur Oppman to jedno z moich ciekawszych ostatnich odkryć w dziedzinie literatury dziecięcej.
Te krótkie wierszowane historyjki o niegrzecznych dzieciach wprawdzie stylem przypominają Tuwima i Brzechwę, ale wartościami edukacyjnymi i upiornym humorem blisko im do braci Grimm. Wiem, że standardy nauki i zabawy zmieniły się troszkę od czasów, kiedy napisał ku przestrodze swoje dziecięce moralitety pan Oppman (1896). Pewnie, gdyby żył w średniowieczu, małą Cesię, która ciągle ssie kciuk, nie postraszyłby złym krawcem ucinającym palce wielkimi nożycami a spaleniem na stosie lub ogniem piekielnym. Myślę, że te bajeczki z morałem obecnie bardziej bawiłyby dorosłych niż nadawałyby się do poduszki dla pięcio/sześciolatka. Ale... może się jednak mylę?

Muszę przyznać, że Artur Oppman to jedno z moich ciekawszych ostatnich odkryć w dziedzinie literatury dziecięcej.
Te krótkie wierszowane historyjki o niegrzecznych dzieciach wprawdzie stylem przypominają Tuwima i Brzechwę, ale wartościami edukacyjnymi i upiornym humorem blisko im do braci Grimm. Wiem, że standardy nauki i zabawy zmieniły się troszkę od czasów, kiedy...

Miałam ogromne szczęście, że nikt nie zapoznał mnie z bajkami Artura Oppmana w dzieciństwie. Toż to są koszmarne wierszyki, horrorki dla dzieci, po których w moim przypadku nocne moczenie byłoby zagwarantowane. Ja wiem, one powstały na długo przed bezstresowym wychowaniem i supernianiami. Ale poziom makabry zaserwowany w tych historyjkach nawet mnie dorosłą trochę przeraża. Muszę jednak przyznać, że wiersze te są świetnie napisane i nie mogę odmówić im pewnego specyficznego uroku.

Gdy byłam mała, lubiłam się bać, ale byłam fanką bezpiecznych strachów. Te bajki przypomniały mi jedną z moich dziecięcych traum. Jedna z cioć uwielbiała motywować milusińskich do bycia grzecznymi historią o panu z workiem, który nieposłuszne dzieci zabiera od rodziców… Moja histeria na widok św. Mikołaja była tak wielka, że nawet perspektywa otrzymania słodyczy nie przekonywała mnie do zbliżenia się do niego. Wiec sobie myślę, że historia Cesi Cmokosi i pana Kręckiego pobudziłaby mój rozumek do wyciągnięcia odpowiednich wniosków. Ale Zosia, co się zapałkami bawiła…no, to gruba przesada.

Uważam, że warto te wierszyki przeczytać. Ja pokazałam je mojemu rodzeństwu – śmiejemy się, że ich nieznajomość jest jednym z lepszych dowodów na to, że rodzice nas kochają ;)

Miałam ogromne szczęście, że nikt nie zapoznał mnie z bajkami Artura Oppmana w dzieciństwie. Toż to są koszmarne wierszyki, horrorki dla dzieci, po których w moim przypadku nocne moczenie byłoby zagwarantowane. Ja wiem, one powstały na długo przed bezstresowym wychowaniem i supernianiami. Ale poziom makabry zaserwowany w tych historyjkach nawet mnie dorosłą trochę przeraża....

Trochę szokująca. Niezbyt poprawna politycznie, jeżeli chodzi o współczesne podejście do wychowywania dzieci.

Trochę szokująca. Niezbyt poprawna politycznie, jeżeli chodzi o współczesne podejście do wychowywania dzieci.