Pamiętam kiedy byłam mała i to mama czytała mi książeczki, niecierpliwie czekałam kiedy będzie mogła mi poczytać. Niektóre książeczki znałam już na pamięć i przekręcenie choćby jednego słowa wywoływało u mnie wzburzenie, później zaczęłam chodzić wraz z mamą do biblioteki, skąd wychodziłam z rękami pełnymi różnych książeczek. Ech... jakie piękne to były czasy...
Nawet sobie nie wyobrażacie jak cieszyłam się, kiedy zobaczyłam w swoich rękach "Humory Hipolita Kabla", tak... cztery lata skończyłam już dawno temu, a to głównie do tej grupy wiekowej skierowana jest ta książeczka. Mimo to, jej widok wywołał uśmiech na mojej twarzy, a cieszyłam się jeszcze bardziej gdy zaczęłam czytać i przypomniałam sobie beztroskie dziecięce lata.

"Humory Hipolita Kabla" to książka o pewnym psie, któremu z pomocą przychodzi zawsze przyjaciel, kot - Alojzy Kocioł. Kabel wraz z Kociołem robią razem wiele rzeczy, a przede wszystkim są najlepszymi przyjaciółmi i zawsze pomagają sobie w potrzebie.

Książki dla dzieci przeważnie zachwycają swoim wydaniem, nie inaczej jest w przypadku książki Wydawnictwa Adamada, ilustracje stworzone przez Grażynę Rigall są tak piękne, że nie sposób nie zwrócić na nie uwagi, najbardziej zachwyciły mnie wkomponowane w całą ilustracje numery stron, które znajdują się na różnych przedmiotach, zawsze w innym miejscu. Śliczne obrazki tworzą klimat i na pewno skupią na sobie wzrok dziecka. Całość dopełnia sztywna oprawa i błyszczący papier.

Książeczkę tworzą krótkie rozdziały, mające zazwyczaj trzy-cztery strony,więc myślę, że dziecko nie powinno się znudzić. Jeśli szukacie odpowiedniego prezentu dla dziecka powyżej czwartego roku życia, myślę, że nie musicie daleko szukać, "Humory Hipolita Kabla" powinny nadać się idealnie. Książeczka to to świetna zabawa płynąca z czytania każdego rozdziału o przygodach Kabla i Kocioła. Myślę, że każde dziecko będzie zadowolone, a i dla dorosłego ta książeczka może okazać się ciekawą rozrywką. Polecam!

[http://k-siazkowyswiat.blogspot.com/]

Pamiętam kiedy byłam mała i to mama czytała mi książeczki, niecierpliwie czekałam kiedy będzie mogła mi poczytać. Niektóre książeczki znałam już na pamięć i przekręcenie choćby jednego słowa wywoływało u mnie wzburzenie, później zaczęłam chodzić wraz z mamą do biblioteki, skąd wychodziłam z rękami pełnymi różnych książeczek. Ech... jakie piękne to były czasy...
Nawet sobie...