Na scenę wszedł artysta. Jak zawsze zjawił się na niej z typową dla siebie elegancją i wdziękiem. Zebrany na sali tłum znał go doskonale. Był ich pieśniarzem. Nad Warszawą uniosły się znane szlagiery, które zebrana publiczność uwielbiała tak samo jak ich wykonawcę. Kiedy ze sceny zaczęły wypływać cudowne zwrotki "Ostatniej niedzieli" ludzie momentalnie wstrzymali oddech. Tej nocy miasto nie spało. Kolejnego dnia w Warszawie zawyły syreny. Nastał 1 września...


Nie ma chyba w Polsce osoby, która nie słyszała choćby raz o Mieczysławie Foggu. Piosenkarz ów już na stałe zapisał się w historii naszej kultury. Biografia Dariusza Michalskiego w dokładny sposób przedstawia życiorys sławnego artysty. Z książki tej wyłania się obraz nieprzeciętnego człowieka, który swoją klasą, wrażliwością, skromnością, przedwojennymi manierami i wreszcie talentem oczarował nie jedno, a pięć pokoleń Polek i Polaków. Mieczysław Fogg był postacią niezwykle barwną i wychowaną w zupełnie innych czasach, w świecie który już nie wróci. Stał się wręcz muzycznym symbolem Warszawy w czasie okupacji i jej odbudowy tuż po wojnie. Autor biografii osobiście poznał Fogga, co przełożyło się na bardzo dokładną w szczegóły historię życia, w której nie brakowało sukcesów i laurów, ale jest to także opowieść o jego rodzinie i trwaniu w ukochanej Warszawie, którą Fogg darzył najwyższym uczuciem. Nie można też rzecz jasna pominąć ogromnej ilości muzycznych szlagierów, których Fogg wypromował.

Książka dzieli się tak naprawdę na dwie części. Pierwsza jest związana z początkami kariery w przedwojennym Chórze "Dana" i koncertowaniu po całym świecie, druga zaś to już okupacja niemiecka, powstanie i czasy PRL-u, gdzie Fogg uparcie koncertował i reklamował Polskę swymi nieustannymi występami. Opowieść ta nie raz, nie dwa wywołała u mnie wzruszenie i uśmiech na ustach. Byłem z Panem Foggiem podczas jego występów w Chórze "Dana", byłem z nim w Powstaniu, byłem także podczas odbudowywania się miasta z ruin, ale i też wtedy gdy czarował swoim głosem kolejne pokolenia. Każdy rozdział przybliżał mnie jeszcze bardziej do pieśniarza Warszawy i pozwolił poznać jego niesamowite życie - życie patrioty, Warszawiaka z krwi i kości, który dla swoich słuchaczy zrobiłby wszystko. Tak więc moi mili, gdy w jakąś "Ostatnią niedzielę" przyjdzie wam zatańczyć z ukochaną osobą "Tango Milonga" nie krępujcie się, i może będziecie powtarzać "Ja mam czas, ja poczekam', to ani się nie obejrzycie, a już zawita "Pierwszy siwy włos" na waszej skroni i może wtedy z tęsknotą zaśpiewacie "Piosenkę o mojej Warszawie"...

Na scenę wszedł artysta. Jak zawsze zjawił się na niej z typową dla siebie elegancją i wdziękiem. Zebrany na sali tłum znał go doskonale. Był ich pieśniarzem. Nad Warszawą uniosły się znane szlagiery, które zebrana publiczność uwielbiała tak samo jak ich wykonawcę. Kiedy ze sceny zaczęły wypływać cudowne zwrotki "Ostatniej niedzieli" ludzie momentalnie wstrzymali oddech....