Recenzja znajduje się także na blogu zperspektywyczytelnika.blogspot.com

Wyobraź sobie, że cierpisz na ciężką chorobę. I to taką, której nikt oprócz ciebie nie ma. Lekarze nie wiedzą, co ci dolega, zatem i z leczeniem jest problem. Mówią, że to cud, że żyjesz, a jednocześnie nie dają zbyt wielu szans na wyleczenie. Takie jest właśnie życie Azy. I nagle wydaje jej się, że słyszy głosy. Nikt jej nie wierzy, z wyjątkiem jej przyjaciela. Lecz nawet nie zdążyli o tym porozmawiać, bo... Aza odchodzi.

Pani Headley wykreowala bardzo oryginalny świat. Właściwie to stworzyla nowy - jest mnóstwo nowych społeczności, coś na wzór obecnego często podziału klasowego, ale autorka przedstawia nam ich nieco inaczej. Są grupy ważniejsze i mniej ważne, są ci dobrzy i ci źli, chociaż... pozory czasem bywają mylące. Troszkę początkowo się w tym gubiłam, jest mnóstwo nowych nazw, ale pomysł naprawdę ciekawy.

Książka pisana jest w większości z perspektywy Azy, ale jest też kilka rozdziałów opowiedzianych przez jej przyjaciela, Jasona. Ma to na celu nie tyle pokazanie dwóch różnych punktów widzenia, co wskazanie wydarzeń, w których nie uczestniczy Aza i nie ma ona o nich żadnego pojęcia. Ponadto taki zabieg przeplata akcję (która swoją drogą w pewnym momencie dość szybko się rozwija) z pokazaniem uczuć, charateru bohaterów czy sytuacji z ich przeszłości.

Choć momentami książka jest przewidywalna, da się też zauważyć kilka schematów to mimo wszystko autorka potrafi zaskoczyć. Sam pomysł na fabułę mnie zaskoczył, było też kilka sytuacji, których się nie spodziewałam. Może i treść nie jest niezwykle głęboka i nie zmusza czytelnika do refleksji to mimo to przyjemnie czyta się o perypetiach nastolatki.

A skoro już o bohaterce mowa to polubiłam ją. Owszem, były momenty, w których mnie irytowała, ale dzięki temu nie była taką wyidealizowaną bohaterką, perfekcyjną pod każdym względem. Jeszcze bardziej polubiłam Jasona, jego upór i odwagę. Co niektórych bohaterów mam mieszane uczucia, ale to pewnie dlatego, że autorka za bardzo się na nich nie skupiała, co jestem w stanie zrozumieć, w końcu narracja pierwszoosobowa sprawia, że narrator nie jest wszechwiedzący.

Styl książki można określić jako potoczny. Zdecydowanie było mu bliżej do języka mówionego - krótkie zdania, często zaczynające się od "ale", powtórzenia. Autorka z pewnością nie miała na celu ukazania zasad poprawnego pisania, w tekście znajdziemy różne formy zapisu wyrazów - na zasadzie spadających liter czy przekreślonych słów. Czy to źle? Nie, po prostu taki styl, z pewnością pomaga to lepiej zrozumieć uczucia bohaterów.

Książkę czytało się naprawdę przyjemnie, z tego co mi wiadomo będą kolejne części (albo przynajmniej jedna, nie jestem pewna) i z pewnością sięgnę po kontynuację, gdyż jestem ciekawa dalszego losu bohaterów. Przyznam także, że zakończenie - choć moje przypuszczenia w większości się sprawdziły, rozbiło mnie. Mówiąc wprost: lekko się wzruszyłam.

Myślę, że młodszym czytelnikom książka się spodoba, dla starszych może być przewidywalna, ale hisotria Azy jest naprawdę wciągająca, więc sięgnąć po nią może każdy.

Recenzja znajduje się także na blogu zperspektywyczytelnika.blogspot.com

Wyobraź sobie, że cierpisz na ciężką chorobę. I to taką, której nikt oprócz ciebie nie ma. Lekarze nie wiedzą, co ci dolega, zatem i z leczeniem jest problem. Mówią, że to cud, że żyjesz, a jednocześnie nie dają zbyt wielu szans na wyleczenie. Takie jest właśnie życie Azy. I nagle wydaje jej się, że...