Zamknięty w Worku z kośćmi po raz trzeci i mam nadzieję, że nie ostatni...
Worek kości..., to, co obrasta kości, rozkłada się znacznie szybciej niż ludzki szkielet.
***
Zeżrą nas robaki, bakterie, które rozpuszczą nasze tkanki, robiąc z nich płyn, po czym wsiąkamy w ziemię. Najszybciej wymiękają płuca i układ pokarmowy. To tam przecież jest najwięcej tego dziadostwa, które zamienia nas w papkę. Nie bójcie się, z mózgiem wcale lepiej nie jest... On też wylewa się uszami i innymi otworami ludzkiej czaszki w postaci pęcherzyków.
...
A co z mięśniami, z tymi bardziej rozbudowanymi, bądź mniej? Co się z nimi dzieje w trakcie rozkładu?
Otóż, im są bardziej rozwinięte, tym lepiej..., lepiej dla żuków ( oczywiście tych mięsożernych ), bo to ich działka i pole do popisu. U jakiegoś chuderlaka, to się specjalnie nie najedzą, ale dać im jakiegoś mięśniaka, to wyżerkę mieliby nie z tej ziemi.
Natomiast ze skórą to bywa różnie, czasem ktoś się nią uraczy, gdy leży zakopana w ziemi, czasem wyschnie, różnie z tym jest, że tak powiem...
Tak mniej więcej, w największym skrócie przedstawić można proces rozkładu.

...szkielet!
Szkielet z samych kości. Tym się stajemy na długo po tym jak dusza, świadomość i umysł porzucają swe ciało, odchodząc w inną rzeczywistość
Worek zużytych, niepotrzebnych, do niczego już nienadających się kości...
Kości to fundament naszego ciała, bo pod nim, pod ciałem pełnym wnętrzności, trzewi, mięśni, tkanek, skóry, włosów i tego co na zewnątrz widoczne, ukrywają się właśnie one.
A żyjemy, jakby te kości i cała reszta ciała, jego wizualny wygląd, były najważniejsze, a nie sama pamięć o nas, to czego dokonaliśmy.
Karmimy nasze ciało, spełniamy jego wszelkie zachcianki, które czasem są dla niego dobre, czasem nie..., dajemy mu przyjemność, dostarczamy mu wszelkich doznań..., ale często nie zdajemy sobie sprawę z tego, że to, co jest dobre i przyjemne, nie zawsze jest zdrowe
Cóż warte kości, bez ciała, duszy, świadomości..., są jedynie workiem kości, porzuconym, pogrzebanym gdzieś w ziemi, workiem kości, który przykrył kurz ludzkiej obojętnością i zapomnienia...

Dziękuje Ci, drogie autorze za tych wspaniałych znajomych, do których zatęskniłem już po raz trzeci. Wspaniale było ich odwiedzić i zobaczyć co u nich słychać. Ich nieobecność na codzień, pozwoliła mi docenić ich obecność w czasie lektury. To wielki przywilej móc przypomnieć sobie Michaela Noonana, Mattie Devore, jej córeczkę Kyra, patrzeć ponownie na to, jak relacje tej trójki rozwijały się na przestrzeni wszystkich stron, czasu osadzonego w fabule, coś bezcennego. Jest to smutna historia, pełna bólu, rozpaczy, wewnętrznego rozdarcia, tęsknoty po wielkiej miłości, która odeszła wraz z ukochaną osobą. Lecz mimo tego smutku jest to niezwykła opowieść, warta wielokrotnej lektury.
...
Takie książki potrafią naprawić nasze myślenie, nastawienie względem świata i ludzi, wzbogacić naszą świadomość, w wartości dotąd nieznane, a szlachetne i potrzebne dla naszej duszy.
Główny bohater balansuje na granicy jawy i snu, nie wierząc do końca w to, co się dzieje, choć wszystkie znaki mówią, że te przebłyski szaleństwa i czegoś nierealnego, nie z tego świata, to wcale nie musi być do końca szalone.
Ta pełna determinacji walka z własnymi demonami Michaela Noonana, pozwala nam czytelnikom, wierzyć, że nawet z najtrudniejszej sytuacji jest jakieś wyjście.
Oprócz klimatu pełnego nostalgii, melancholii osób i chwil utraconych, których już nieodzyskamy doświadczymy emocji pełnych mroku, przerażenia, czystego, krwistego zła ludzkiej duszy, która zdolna jest do niewyobrażalnego okrucieństwa, po to tylko, by spełnić swoje doczesne zachcianki. Taka dusza zdolna byłaby wyżreć nas do kości, które na sam koniec porzuciłaby gdzieś, w jakimś worku, zakopane głęboko w ziemi, zapomnianym, z piętnem cierpienia i bólu, zanim tym workiem kości się stało, kiedy jeszcze było ciało, które miało przyszłość i chęć życia...
...
Takich potworów w ludzkiej skórze również będziemy mieli okazję poznać. Dobrze, bo później łatwiej ich rozpoznać w naszym codziennym życiu. Choćby ostatnimi resztkami sił, ostatnimi oddechami, Chocz już nie dawali radę chodzić na własnych nogach, będą czynić zło, bo daje im moc i czystą jak łza przyjemność.

Zamknięty w Worku z kośćmi po raz trzeci i mam nadzieję, że nie ostatni...
Worek kości..., to, co obrasta kości, rozkłada się znacznie szybciej niż ludzki szkielet.
***
Zeżrą nas robaki, bakterie, które rozpuszczą nasze tkanki, robiąc z nich płyn, po czym wsiąkamy w ziemię. Najszybciej wymiękają płuca i układ pokarmowy. To tam przecież jest najwięcej tego dziadostwa, które...