Od razu przyznam, że przeczytałem tylko dwie części książki. Nie zacząłem trzeciej, ponieważ autor całkowicie stracił w moich oczach wiarygodność. Postaram się wyjaśnić dlaczego.

Już w pierwszych rozdziałach pan Andrusiewicz udowadnia, iż jest carofilem. Niemniej jednak rozkręca się dopiero w drugiej części, poświęconej pierwszym latom panowania Aleksandra I i jego konfliktowi z Napoleonem. Przedstawiany jako strażnik pokoju Romanow, przeciwstawia się dążącemu do zburzenia europejskiego ładu Bonapartemu. Próżno szukać w książce wyjaśnień takiej postawy Aleksandra, ani jeden akapit nie został poświęcony powodom zmiany o 180 stopni polityki zagranicznej Rosji, po objęciu tronu przez wnuka Katarzyny Wielkiej. Kilka rozdziałów później, bez cienia zażenowania autor opisuje wojny prowadzone na kilku frontach z rozkazu naszego orędownika pokoju.
Przytoczę krótki fragment: “Dwaj najważniejsi aktorzy na ówczesnej scenie dziejów byli do siebie podobni. Chytrzy i przewrotni jako polityczni przyjaciele, zawzięci jako wrogowie, cyniczni i skryci, obaj przepadali za kobietami i obaj uważali się za pomazańców bożych”. Oto dwa z czterech zdań akapitu, zestawiającego cesarza wszechrosji z cesarzem Francuzów. Trudno uwierzyć, że są one dziełem historyka. Na pewno obaj władcy byli najwybitniejszymi przedstawicielami swojej epoki, ale jak można nie dostrzegać ewidentnych różnic między nimi? Chociażby w podejściu do swoich poddanych, pojęcia honoru, czy danego słowa? Tylko zaznaczając te różnice da się zrozumieć burzliwe dla ówczesnego świata lata 1801-1815. Tymczasem pan Andrusiewicz ukazuje cały ten okres jako zwykłe starcie dwóch plejbojów z przerośniętym ego.
Dalej możemy przeczytać np. o “micie ostrej zimy” podczas odwrotu Napoleona z Rosji, lub jego “sromotnej klęsce” (!) nad Berezyną (manewry nad tą rzeką przez ekspertów od wojskowości są zaliczane do najwybitniejszych w karierze Korsykanina). Takich kwiatków znajdziemy znacznie więcej. Autor opiera się na pełnych zmyśleń źródłach pamiętnikarskich, oraz propagandowych “opracowaniach” sowieckich historyków.

Narracja jest bardzo chaotyczna. Wydaje mi się, że nikt poza panem Andrusiewiczem jej do końca nie ogarnia. Bez wyjaśnienia przeskakuje o kilka lat, by po trzech zdaniach znów powrócić do omawianego czasu. Opisując stosunki francusko-rosyjskie w 1801 roku, kilka akapitów później przechodzi do roku 1809. A przecież przez te 8 lat Bonaparte i Aleksander stoczyli dwie wojny i zdążyli podpisać sojusz, sytuacja geopolityczna Europy zmieniła się więc diametralnie. Niezorientowany w wydarzeniach doby napoleońskiej czytelnik nie ma szans zorientować się o co chodzi.

Książka ma mnóstwo niedoróbek. Odnosi się wrażenie, iż była redagowana w pośpiechu. Natkniemy się na termin “cesarz Francji” (prawidłowy tytuł Napoleona brzmiał “cesarz Francuzów”), dowiemy się, że różnica wieku między Aleksandrem a Korsykaninem wynosi 10 lat (faktycznie 8), a pod Borodino zabito 58 tys.żołnierzy francuskich i 42 tys. rosyjskich (w rzeczywistości odwrotnie). To drobiazgi, ale dyskwalifikujące dzieło pana Andrusiewicza jako rzetelne opracowanie historyczne.

Wymieniłem jedynie kilka kropel z morza niedociągnięć autora. Nie wspomniałem np. o kwestii polskiej, którą przedstawia w sposób bardzo dla ówczesnych Polaków krzywdzący i niesprawiedliwy. Gdyby specjalizujący się w dobie napoleońskiej historyk porządnie przeanalizował tę książkę, obawiam się że nie zostawiłby na panu Andrusiewiczu suchej nitki Osobiście przeżyłem spore rozczarowanie, spodziewałem się interesującej analizy charakteru Aleksandra, a otrzymałem nieuporządkowany zbiór niesprawdzonych informacji na temat wydarzeń przełomu wieków XVIII i XIX. Nie polecam, jest mnóstwo rzetelniejszych opracowań tej arcyciekawej epoki. .

Od razu przyznam, że przeczytałem tylko dwie części książki. Nie zacząłem trzeciej, ponieważ autor całkowicie stracił w moich oczach wiarygodność. Postaram się wyjaśnić dlaczego.

Już w pierwszych rozdziałach pan Andrusiewicz udowadnia, iż jest carofilem. Niemniej jednak rozkręca się dopiero w drugiej części, poświęconej pierwszym latom panowania Aleksandra I i jego...