Jeśli chodzi o twórczość Agathy Christie, to ja ją po prostu uwielbiam. Moje uczucia w stosunku do tej autorki chyba najlepiej porównać do bezkrytycznej miłości, jaką czasami matki żywią w stosunku do swoich dzieci. Wpatrzona jestem w nią, jak w obrazek i choć wiem, że nie można jej twórczości stawiać na jednej półce z noblistami, to jednak dla mnie jest absolutnie fantastyczna. Dlatego „Świat Agathy Christie” nie znajduje uznania w moich oczach, bo pan Martin Fido postanowił w tej pracy wykazać, jak marną pisarką była pani Christie. Dobrze, że szanse bym kiedykolwiek go spotkała są raczej małe, bo normalnie „ręka, noga, mózg na ścianie”. A naczytałam się książek Królowej Kryminału i całkiem sporo przydatnych informacji sobie przyswoiłam.

Album wypożyczyłam z biblioteki. W życiu bym go nie kupiła, bo uważam, że tego typu publikacje są zwykłym wyłudzaniem pieniędzy. Papier piękny, zdjęcia urocze, cała reszta wielkie gówno zawinięte w kolorowy papierek. Przeczytałam to coś od deski do deski i szlag mnie trafił. Praktycznie od pierwszych stron zaczęłam zadawać sobie pytanie, kim jest pan Fido. Dzięki Wikipedii dowiedziałam się, że jest on wykładowcą uniwersyteckim i „pisarzem” specjalizującym się w opisywaniu „prawdziwych zbrodni”. Wielki mi pisarz, który specjalizuje się w prawdziwych historiach, które z natury rzeczy są dramatyczne. To tłumaczy te wszystkie autoreklamy na temat własnej przenikliwości. Gdyby on jeszcze był krytykiem literatury…Ale mamy mizernego człowieczka, który chciałby napisać tyle książek, ile pani Christie, a nawet pyłu spod jej stóp nie jest godzien zamiatać.

Jego rewelacje na temat „Świata Agathy Christie” są płytkie i chaotyczne. Prześlizguje się po wszystkich naprawdę ważnych kwestiach, koncentrując się li i wyłącznie na brakach pani Christie. Nie powiem, typowe dla ignorantów z pretensjami do bycia kimś więcej niż marnym odtwórcą niezdolnym do samodzielnego wymyślenia jakiejkolwiek historii, która miałaby ręce i nogi. Talentu brak i wyżej pewnego poziomu nie da rady podskoczyć. Dobór zdjęć ilustrujących poszczególne rozdziały też jest zupełnie przypadkowy. Chyba użyto jedynie tych, które nie były objęte prawami autorskimi.

Przyznaję szczerze, że dla mnie Agata Christie i wszystkie jej książki są czymś na kształt świętości. Zdaję sobie sprawę, że utwory te nie są równe, zdarzają się pozycje po prostu słabe. Ale i tak mi się podobają i działają na mój mózg jak balsam kojący wszystkie troski i zmartwienie. Rozumiem, że nie wszyscy będą się tą autorką zachwycali jak ja. Ale jeśli ktoś wydaje album, który ma być przewodnikiem po świecie jakiegokolwiek pisarza, to powinien być to opis tego świata, a nie krytyka. Zdaję sobie sprawę, że moje „święte oburzenie” jest śmieszne. Ale chyba każdy wie, jak reaguje zaślepiona matka na krytykę dziecka? Wydawnictwo Dolnośląskie tym albumem zraniło moje czytelnicze uczucia i najchętniej już w życiu nie wzięłabym do ręki żadnej opublikowanej przez nich książki. Niestety wydali kilka interesujących mnie pozycji. Więc po prostu przestanę kupować ich książki, będę je pożyczać z biblioteki. Amen.

Jeśli chodzi o twórczość Agathy Christie, to ja ją po prostu uwielbiam. Moje uczucia w stosunku do tej autorki chyba najlepiej porównać do bezkrytycznej miłości, jaką czasami matki żywią w stosunku do swoich dzieci. Wpatrzona jestem w nią, jak w obrazek i choć wiem, że nie można jej twórczości stawiać na jednej półce z noblistami, to jednak dla mnie jest absolutnie...