Książka w sam raz na niespieszne, marzycielskie czytanie, w którym jest miejsce na zamyślenie, oderwanie wzroku od książki i przeniesienie myślami do zapachów i smaków dzieciństwa i odtwarzanie, niczym filmu krajobrazów, które się z nim wiążą. Zagadka, którą rozwiązuje dwunastoletnia dziewczynka, jest w tej książce jedynie pretekstem, by opisywać miejsca, ludzi i wolno płynący czas. Nie polecam czytelnikom, którzy szukają zwrotów akcji czy mrocznej zbrodni, bo tego tutaj nie znajdą. Lektura mnie nie porwała, ale nie był to także czas stracony. Może sprawił to ciepły, sierpniowy dzień, może nastrój, a może fakt, że czytałam ją w ogrodzie rodzinnego domu? Myślę, że jeszcze kiedyś sięgnę po inne książki tej autorki. Podobały mi się opisy przyrody, miasteczka i ludzi - bardzo wnikliwe i...soczyste. Dialogów w niej prawie nie ma. Książka przypomina dziennik w którym mała bohaterka zapisuje swoje myśli i upływające dni. Trzeba stać się trochę dzieckiem, albo przypomnieć sobie, jak to jest, a dorosłym nie zawsze to się udaje. Martha Grimes napisała: "Hotel Paradais jest opowieścią o moim dzieciństwie, chociaż nie pamiętam żadnych morderców i niestety też żadnych szeryfów." Myślę, że jest to także opowieść o każdym z nas, jeśli zechcemy tylko to zauważyć.

Książka w sam raz na niespieszne, marzycielskie czytanie, w którym jest miejsce na zamyślenie, oderwanie wzroku od książki i przeniesienie myślami do zapachów i smaków dzieciństwa i odtwarzanie, niczym filmu krajobrazów, które się z nim wiążą. Zagadka, którą rozwiązuje dwunastoletnia dziewczynka, jest w tej książce jedynie pretekstem, by opisywać miejsca, ludzi i wolno...