Zaczęłam czytać tę książkę z mieszanymi uczuciami. Jakoś nie byłam przekonana do polskich autorek i stroniłam od polskiej literatury kobiecej, szczególnie, że już parę razy się nacięłam. Tę książkę dostałam w prezencie od bliskiej mi osoby, więc chociaż różowa okładka trochę mnie odstręczała, nie wypadało mi nawet nie zajrzeć do środka.
Jakie było moje zdziwienie, kiedy zaczynając czytać nagle zorientowałam się, że jestem już w połowie! Nie czułam w ogóle upływającego czasu, a losy Julii pochłonęły mnie bez reszty.
Fabuła:
Nie jest szczególnie skomplikowana i tu tkwi cały jej urok, ponieważ wszystko, co przeżywa główna bohaterka mogło stać się udziałem każdej z nas. W większości czytając książki miewam wrażenie odrealnienia. Nie traktuję tego, jako coś złego, zresztą po to sięgam na półkę z książkami, żeby chociaż na chwilę się odłączyć. Tu jednak spotykamy się z prawdziwym światem widzianym oczami Julii, która tuż przed naszym nosem przeżywa swoje lepsze i gorsze momenty, za każdym jednym razem bawiąc do łez. Ze wszystkiego, co do tej pory wpadło w moje ręce, ta książka jest najbardziej pozbawiona jakiegokolwiek dramatyzmu (chyba, że jako dramat weźmiemy pod uwagę głupotę niektórych pobocznych bohaterów). W "Przypadkach..." komizm sytuacyjny i słowny bije z każdej strony, a jednak cały czas nie ma się dość. Książka jest niezwykle dynamiczna, cały czas coś się dzieje, nie ma przydługawych nudnawych momentów i opisów, których nie lubię. Nawet jeśli wziąć pod uwagę pamiętnik Agnety, jego archaiczny język oraz infantylność i naiwność jego autorki. Wszystko to dodaje tylko i wyłącznie smaczku całej historii. Absolutnie perfekcyjnie :)
Bohaterowie:
Nie można ich nie lubić. To pierwsze co nasuwa mi się, kiedy tylko o nich pomyślę. Nawet do harpiowatej dyrektorki czułam sympatię, nie mówiąc już o biednych wykładowcach. Postacie są świetnie nakreślone, każda wydaje się żyć własnym życiem, jakby nie byli tylko bohaterami powieści, a autorka pisała o ludziach, których świetnie zna. Jednak jeśli rzeczywiście zna Bliźniaków, w których bez pamięci się zakochałam, to współczuję. A z drugiej strony, przynajmniej ma wesoło w życiu... Kto przeczyta, ten zrozumie :)
Styl:
Tutaj też nie mogę niczego się przyczepić. Książka napisana jest lekko i przyjemnie. Nasz wzrok ślizga się po kolejnych zdaniach, strona po stronie, aż zapominamy o całym świecie.
Podsumowanie:
Bardzo starałam się do czegoś przyczepić, bo z którejkolwiek strony bym nie atakowała książki, wszystko było "SUPER". Musiałam się więc dobrze zastanowić, co mogłabym wpisać na minus. Chyba tylko to, że Paweł, mężczyzna Julii jest zbyt idealny. Może wypadałoby go trochę zepsuć, bo czegokolwiek by nie zrobił to i tak był kochany i słodki. I nieskazitelny. W moim nie za długim i nie za krótkim życiu miałam już okazję rozejrzeć się wokół siebie i jakoś takiego Mr Perfecta nie znalazłam.
Drugim poważnym minusem powieści jest to, że... Bliźniaków jest zwyczajnie za mało! Tak bardzo ich polubiłam, że w zasadzie mogłabym czytać tylko o nich! Dodają książce trochę pikanterii, ale nie stanowią głównego dania, co dla mnie osobiście jest bardzo przykre. I za to właśnie odejmuję pół gwiazdki. Ale, jako, że mam analityczny umysł i wiem, że połówki zaokrągla się w górę, dlatego "Przypadki pewnej desperatki" dostają ode mnie pełną 10. I zaręczam, że są tego warte!

Zaczęłam czytać tę książkę z mieszanymi uczuciami. Jakoś nie byłam przekonana do polskich autorek i stroniłam od polskiej literatury kobiecej, szczególnie, że już parę razy się nacięłam. Tę książkę dostałam w prezencie od bliskiej mi osoby, więc chociaż różowa okładka trochę mnie odstręczała, nie wypadało mi nawet nie zajrzeć do środka.
Jakie było moje zdziwienie, kiedy...