Pan Cejrowski coraz bardziej zaczyna mnie irytować swoimi książkami, czytam je, a potem zła sama zastanawiam się, po co wypożyczam. „Wyspa na prerii" jest takim typowym potwierdzeniem powyższej opinii. Oczywiście ma zalety, największą jest piękne wydanie, a więc papier, fotografie, poza tym lekki język i chyba tyle. Bo już przy treści zaczynałam coraz częściej zgrzytać zębami. Przede wszystkim, gdyby zechcieć, to co pan C. zawarł w „Wyspie…" można by zamiast na 300 zapisać na 50 stronach i byłoby wystarczające, reszta to lanie wody. Druga wada to powtarzanie po kilka razy tych samych treści, nie wspominając o ciągle powracających słowach. Poza tym zaprzeczanie samemu sobie: zachwyt wolnością amerykańską, przy jednoczesnym przymuszaniu jednostki do robienia tego, co chce ogół (mam w nosie taką wolność, gdzie ktoś mi mówi, jak mam umalować dom, czy w którym miejscu muszę!!!! posiać trawnik). No i bardzo u pana WC nie podoba mi się na psioczenie na starą dobrą (albo mniej dobrą) Europę i Polskę, bo w Ameryce to dopiero jest wspaniale (zły to ptak, co …- ponoć przysłowia mądrością narodów). A jeżeli coś nie jest w tej Ameryce dość dobre i piękne, to według autora i tak trzeba się tym zachwycać, bo amerykańskie.

Nie wspominając o takich bzdurach, jak trzech braci od dzieciństwa mylonych ze sobą, gdzie między najstarszym, a najmłodszym są cztery lata różnicy; pomylcie sześcio- i dziesięciolatka. Po takim tekście przestaję wierzyć w całą resztę. Po kilku godzinach irytacji obiecuję sobie, ze to już ostatnia książka autorstwa Cejrowskiego, która przeczytałam, kto wie, może nawet dotrzymam.

Pan Cejrowski coraz bardziej zaczyna mnie irytować swoimi książkami, czytam je, a potem zła sama zastanawiam się, po co wypożyczam. „Wyspa na prerii" jest takim typowym potwierdzeniem powyższej opinii. Oczywiście ma zalety, największą jest piękne wydanie, a więc papier, fotografie, poza tym lekki język i chyba tyle. Bo już przy treści zaczynałam coraz częściej zgrzytać...