Trudno mi recenzować książki Marka Krajewskiego, którego cenię i uważam za polskiego pisarza eksportowego, którym śmiało można pochwalić się na świecie. Czekałem niecierpliwie na każde kolejne części cyklu o Mocku i Popielskim, a teraz czytałem „Arenę szczurów”, nie mogąc zapomnieć, że to swoiste pożegnanie z dzielnym komisarzem z Kresów. Z reguły nie przywiązuję większej wagi do bohaterów literackich (w dodatku fikcyjnych), ale z bohaterami Krajewskiego jest inaczej. Wykreowany przez autora świat zapada w pamięć i odtąd wiele książek (szczególnie kryminałów i pozycji historycznych) porównuję do jego stylu.
Odnosząc się do ostatniej części cyklu stwierdzam, że „Arena…” stanowi mocny akord na zakończenie symfonii. Pisarz pokazał najlepsze cechy charakterystyczne dla jego stylu, takie jak: piętrowa fabuła, suspens, dialog zza grobu z próbującym odkryć tajemnice z przeszłości bohaterem i bardzo dobrze odtworzone realia. W tym szczególnym wydaniu z pewnością będzie mi tego brakować.
Czytając opis na okładce obawiałem sie, czy zamiana Wrocławia na Darłowo nie wpłynie negatywnie na całość opowieści. Myliłem się. Krajewski nie odcina kuponów, tylko dalej serwuje nam najlepsze dania rodem ze starej przedwojennej kuchni. Darłowo w 1948 r. było ponurym miejscem, pełnym donosicieli i żołnierzy Armii Czerwonej traktujących nowe polskie ziemie jak swoje Eldorado. Więcej szczegółów nie zdradzę, by nie psuć nikomu jego prywatnego śledztwa. Ja pochłaniając kolejne strony czułem strach, niepewność i głód poznawania kolejnych wątków. Miałem wrażenie, że podglądam opisywanych bohaterów z perspektywy przechodnia bądź gościa w knajpie. Czy znajdzie się ktoś odważny, by nakręcić dobry serial na podstawie Krajewskiego ?
Delektując się ostatnimi stronami „Areny szczurów” przypomniałem sobie piosenkę poświęconą pamięci Iana Curtisa z Joy Division pt. „Never say good bye”, w której podmiot liryczny mówi: „tylko nie odchodź w ciszy, lepiej powiedz „na razie”, zamiast „do widzenia…”

Trudno mi recenzować książki Marka Krajewskiego, którego cenię i uważam za polskiego pisarza eksportowego, którym śmiało można pochwalić się na świecie. Czekałem niecierpliwie na każde kolejne części cyklu o Mocku i Popielskim, a teraz czytałem „Arenę szczurów”, nie mogąc zapomnieć, że to swoiste pożegnanie z dzielnym komisarzem z Kresów. Z reguły nie przywiązuję większej...