Oglądamy świat oczami Doca. Doc nie selekcjonuje faktów pod kątem ich istotności. To, kiedy się nad tym zastanowić , cecha godna pozazdroszczenia, wszystko jest ważne, Doc nie traci czasu na głupstwa, bo takich w jego życiu nie ma. Dlatego poza opisem wydarzeń dostajemy sny Doca, wspomnienia, halucynacje i akcję akurat oglądanych seriali. I mnóstwo nazw własnych. Doc nie słucha piosenki w radiu. Doc słucha piosenki zespołu X pod tytułem Y wykonywanej w studiu V i będącej przerobioną wersją szlagieru Z kapeli N z solówką wielkiego A. Jeśli odłożysz tę książkę na kilka dni na bank zaplączesz się w nazwach i imionach. Doc jest surferem, hippisem i detektywem. Kocha piękne kobiety i nigdy nie odmawia im pomocy. Jest wiecznie upalony (temu zawdzięczamy kilka przepięknych, arcykomicznych scen). Doc ma niebezpieczną zdolność do dostrzegania prawdy pod pozorami i widzenia ukrytej natury rzecz. Nawet, jeśli jej zrozumienie mu się wymyka, Doc jest ostatnim sprawiedliwym i walczy nie dla siebie o przegrane sprawy.
Genialnie dobrane motto otwiera tę książkę, graffiti z Paryża z 1968 roku:
„Pod płytami chodnika, plaża!”

No i cóż więcej dodać… Pynchon jest geniuszem, Einsteinem literatury, kto nie czytał niech zacznie, kogo przeraża Tęcza Grawitacji niech sięgnie po Wadę Ukrytą.

Oglądamy świat oczami Doca. Doc nie selekcjonuje faktów pod kątem ich istotności. To, kiedy się nad tym zastanowić , cecha godna pozazdroszczenia, wszystko jest ważne, Doc nie traci czasu na głupstwa, bo takich w jego życiu nie ma. Dlatego poza opisem wydarzeń dostajemy sny Doca, wspomnienia, halucynacje i akcję akurat oglądanych seriali. I mnóstwo nazw własnych. Doc nie...