Rudzielec wstał, otrzepał trzymany do tej pory na kolanach płaszcz i zarzucił go sobie na ramiona. Czerwona lamówka. Pełny porucznik. Kłopoty. Oficer Straży uśmiechnął się chłodno. I wtedy dziecko, które przy pierwszym okrzyku młodszego porucznika smyrgnęło przez halę i schowało się za spódnicą kobiety, wychyliło się zza niej i zmierzyło go wzrokiem. Przez chwilę porównywało jego wzrost z innymi obecnymi, a potem szeptem – takim, jaki potrafią wydawać tylko dzieci – zapytało: — Mamusiu, ciemu on jeśt taki… en… endoziony?

Rudzielec wstał, otrzepał trzymany do tej pory na kolanach płaszcz i zarzucił go sobie na ramiona. Czerwona lamówka. Pełny porucznik. Kłopot...

Coś puknęło w powietrzu i całkiem spora owca wylądowała na najbliższym straganie. Gliniane dzbany, garnki i talerze nie miały szans. Zwierzę przez chwilę kręciło się w kółko, zrzucając na ziemię resztę dobytku handlarza, po czym zgrabnie zeskoczyło i ruszyło przed siebie w jakichś owczych, zapewne niecierpiących zwłoki sprawach. Oficer zastygł z mieczem na wpół wyciągniętym z pochwy. Miał już wskazać nim czworonoga i powiedzieć coś w stylu: „Natychmiast aresztować tę owcę”, gdy dotarł do niego absurd sytuacji. Wtedy rozległo się następne puknięcie. I kolejne. I kolejne. Tym razem chaos przybrał postać spadających z nieba owiec. Kenneth zanurkował pod najbliższy stragan, jego ludzie również. Na targowisku wybuchła panika, tłum kręcący się wokół straganów runął do ucieczki, choć niektórzy wykazywali się podziwu godną przytomnością umysłu. Porucznik kątem oka zauważył, jak jeden z uciekających ściąga błyskawicznie z opuszczonego stoiska kilka ozdobnych lusterek. Zanim zdążył interweniować, jakaś ogłupiała ze strachu owca wylądowała mężczyźnie na głowie. Ten zachwiał się, złapał zwierzę i zarzuciwszy je sobie na ramiona, pomknął jak z procy, gubiąc skradzione przed chwilą 59 świecidełka. Kenneth nie wiedział: śmiać się czy podziwiać refleks. Lecz poza tym mógł tylko siedzieć pod straganem i czekać na koniec.

Coś puknęło w powietrzu i całkiem spora owca wylądowała na najbliższym straganie. Gliniane dzbany, garnki i talerze nie miały szans. Zwierzę...

Trochę nieporadnie, trzymając kuszę w jednej ręce, spróbował zasalutować. Stojąca obok dziewczynka uśmiechnęła się szeroko i powtórzyła gest. Kenneth obrzucił wzrokiem pokój. Rozbebeszone łóżko, pięć czy sześć bełtów wbitych w ścianę, na wpół opróżniony kołczan leżący na ławie i stojącą obok niego dziwną parę, szczupłego, ciemnowłosego żołnierza 65 w skórzanym pancerzu i małą dziewczynkę z szopą niesfornych loków na głowie. Westchnął. — Wilk, pozwól do mnie. Strażnik odłożył kuszę na ławę i podszedł do dowódcy. — Co tu się dzieje? — No bo… — Cawe Kaln zwany Wilkiem stropił się i, zmieszany, zadreptał w miejscu. — No bo ona spała i było w porządku, ale potem się obudziła i karczmarz jej nie upilnował i znaleźliśmy ją, jak wędruje po mieście. Sama. No to dziesiętnik Velergorf kazał zaprowadzić ją do gospody i się nią zaopiekować. Najpierw był Gener, teraz ja, potem mnie ktoś zmieni, dopóki matka jej nie odbierze. — Gener, tak? Ten, który walczy kiścieniem? To tłumaczy ślady na blacie i ścianach. Czy gdyby zaopiekował się nią Velergorf, zastałbym małą wymachującą dwuręcznym toporem? Czy wy nie wiecie, jak zająć się dzieckiem?

Trochę nieporadnie, trzymając kuszę w jednej ręce, spróbował zasalutować. Stojąca obok dziewczynka uśmiechnęła się szeroko i powtórzyła gest...