Kolejne wślizgnięcie się pomiędzy moje indyjskie lektury książki wypatrzonej podczas biedronkowych zakupów.
Jeśli Was stać akurat na spory łyk ciemności, to polecam.

Czytałam ją jednym tchem. Marznąc w skutej lodem krainie, w grozie zabijając wilki, otępiala wraz z bohaterkami z rozpaczy. To wioząc u boku uratowanego spod szubienicy oszusta cztery oszalałe kobiety pod opiekę ich rodzin na Wschodzie. To uwięziona w zamkniętym wozie, spętana, by nie uciec i nikogo nie uderzyć, oszalała z bólu. Kiedyś zaradna osadniczka, matka i żona, dziś godna litości i budząca strach wariatka. Odwożona od męża i dzieci, by nie byc im w obłędzie zawadą. Wieziona do dalszej rodziny z nadzieją na uleczenie duchowych ran zadanych surowością zycia na Dzikim Zachodzie.

Wyraziste postacie, realizm przedstawianych scen. Studium bolesnego obłędu. I tęsknoty głównej bohaterki za posiadaniem rodziny, za byciem kochaną.

Drogę od działek osadników na Wschód drewniantm pudlem przez prerie G.S. przedstawia bardzo obrazowo. "Koła wydawały dwa rodzaje dźwięków. Tam, gdzie utrzymywał się jeszcze desperacko śnieg, zgrzytały. Z kolei tam, gdzie jechali po dywanie z zeschniętej zeszłorocznej trawy, a obręcze wrzynaly się w glebę, dudnily. Kobtrapubktem dla tych dźwięków było dochodzące zarówno z przodu, jak i z tylu wozu drapanie mułów i głuche szukanie kopyt obu konie".
Amerykański pisarz, kandydat do nagrody Pulitzera, Glendon Swarthout w swej napisanej na cztery lata przed śmiercią opowieści skupił się na losach, tych, którym osadnictwo na Dzikim Zachodzie nie przyniosło szczęścia, kobietach, które nie wytrzymały, przegrały i potrzebują pomocy.

W centrum historii G.S. postawił też z trudem budowaną relację między mężczyzną i kobietą, których zadaniem jest odwiezienie oszalalych kobiet na Wschód: samotną 31-letnią nauczycielką Mary Caddy i starszym od niej uciekającym od ludzi dezerterem z wojska nazywającym siebie Briggsem. Człowiekiem, który, jak mówi, "wziął ślub z samym sobą ". To a propos ich relacji Mary myśli: "Mózgi mężczyzn są jak koła u wozu - co jakiś czas potrzebne jest im smarowanie".

Kolejne wślizgnięcie się pomiędzy moje indyjskie lektury książki wypatrzonej podczas biedronkowych zakupów.
Jeśli Was stać akurat na spory łyk ciemności, to polecam.

Czytałam ją jednym tchem. Marznąc w skutej lodem krainie, w grozie zabijając wilki, otępiala wraz z bohaterkami z rozpaczy. To wioząc u boku uratowanego spod szubienicy oszusta cztery oszalałe kobiety...