Książka pełna jest rozbieżności. Z jednej strony wylewa się z niej ogrom bólu, rozgoryczenia i złości na przeszłość. Z drugiej dominuje radość i duma z teraźniejszości. Tu przeszłość miesza się z teraźniejszością. Radość ze smutkiem. Strach z poczuciem bezpieczeństwa. Dom rodzinny jawi się jako odległe siedlisko niepewności, obecny zaś przepełniony jest spokojem i ciepłem, których tak bardzo brakowało. Despotyczny ojciec i uległa mu matka przeciwstawieni są ludziom opiekuńczym, bezinteresownym i przyjacielskim. A pośrodku tego wielkiego życiowego bałaganu stoi zlękniona i zagubiona już dorosła kobieta, główna bohaterka opowieści, która ze wszystkich sił pragnie zrozumieć i pokonać demony swojej przeszłości oraz pogodzić się z niezrealizowanymi obietnicami i marzeniami.

Lektura jest w większości monologiem owej kobiety, w której opowiada o swoim życiu, począwszy od najmłodszych lat. Nie koloryzuje tej opowieści, nie kreśli sielankowych scenariuszy, bo takich zwyczajnie nie było. To intymne wyznanie, swoista spowiedź prowadząca do oczyszczenia, w której czytelnik odgrywa rolę terapeuty, spowiednika, słuchacza. Aż dziw bierze, że książka to fikcja literacka...

To, co jednak mi się w niej nie podobało to liczne powtórzenia, niepotrzebne przywoływanie tych samych historii, faktów. Być może było to celowe i miało pokazać, na przykład, że chaos wypowiedzi bohaterki wynika z jej emocjonalnego podejścia do sprawy oraz z wciąż tkwiącego w niej smutku - mnie to jednak nie przekonało, a jedynie nieco zirytowało. Niemniej jednak, książka zasługuje na Waszą uwagę.

Książka pełna jest rozbieżności. Z jednej strony wylewa się z niej ogrom bólu, rozgoryczenia i złości na przeszłość. Z drugiej dominuje radość i duma z teraźniejszości. Tu przeszłość miesza się z teraźniejszością. Radość ze smutkiem. Strach z poczuciem bezpieczeństwa. Dom rodzinny jawi się jako odległe siedlisko niepewności, obecny zaś przepełniony jest spokojem i ciepłem,...