„A jednak nie może mieć miejsca kombinacja zdarzeń, której ludzki umysł nie jest w stanie wytłumaczyć”.

Kryminał ten przypominał mi trochę „Studium w szkarłacie”, bo miał podobną budowę. Najpierw mamy do czynienia z morderstwem i poszukiwaniem sprawcy, później w drugiej części - akcja przenosi się w przeszłość, by na końcu powrócić do Sherlocka i Watsona. I zachwyca mnie w tej powieści, długi, złowrogi cień, rzucany przez profesora Moriarty'ego!

W części pierwszej powieści, Sherlock, bez wątpienia, błyszczał na pierwszym planie – ironicznie, i złośliwie, i z wielką inteligencją! Aż prychnęłam, kiedy powiedział: „Wiesz Watsonie, że nie przepadam zbytnio za kobietami (...)” I ja jestem fanką takiego niemożliwego i zarozumiałego bufona:)!!!

Lecz po raz pierwszy, Sherlock nie błyszczał samotnie, bo w drugiej części, McMurdo potrafił zainteresować i był postacią, w której element zaskoczenia zadziałał mistrzowsko! Choć po zastanowieniu – po prostu, wszystko ułożyło się w precyzyjną całość:)

Artur Conan Doyle był niezwykłym pisarzem – nie dość, że stworzył genialny archetyp detektywa, to jeszcze jego bezpośrednie i precyzyjne opisy przestępczości zorganizowanej – zachwycają!

Tytuł tej powieści jest piękny – samo sformułowanie „Dolina strachu” jest niesamowite. Każdy rozumie, czym jest strach, ale i tak dreszcz przenika, kiedy bohater mówi: „Byłem w Dolinie strachu. I jeszcze się z niej nie wydostałem!”. I tak sobie myślę: czy z Doliny strachu w ogóle można się wydostać???

„A jednak nie może mieć miejsca kombinacja zdarzeń, której ludzki umysł nie jest w stanie wytłumaczyć”.

Kryminał ten przypominał mi trochę „Studium w szkarłacie”, bo miał podobną budowę. Najpierw mamy do czynienia z morderstwem i poszukiwaniem sprawcy, później w drugiej części - akcja przenosi się w przeszłość, by na końcu powrócić do Sherlocka i Watsona. I zachwyca mnie w...