Kalendarz pokazuje 2007 rok, jest jeden z typowych, jesiennych miesięcy. W drodze powrotnej z pracy wchodzę do ulubionej księgarni - są to wszak moje urodziny i zamierzam sprawić sobie prezent, może nawet kilka. Uprzejmą ekspedientkę zbywam krótkim "Nie, dziękuję" i zaczynam rozglądać się po lokalu. Z półek dookoła tytuły takie jak "Harry Potter i Książę Półkrwi", "Dziennik nimfomanki", "Zmierzch", "Dom nad rozlewiskiem" czy "Zahir" krzyczą do mnie KUP MNIE! NA PEWNO CHCESZ MNIE PRZECZYTAĆ! Mój wzrok przyciąga biała okładka z czerwonym nadrukiem. Racja, nie sposób było ją przeoczyć. TO WŁAŚNIE JA BĘDĘ TWOIM IDEALNYM PREZENTEM, mówi "Komórka" Stephena Kinga. Po chwili, sama nie wiem, jak to się stało, ale wychodzę ze sklepu z nowym nabytkiem. Jest godzina 15.03.

Musi być coś w tym, że CELL rymuje się z HELL.

Rok 2006 przyniósł dwie nowości w dorobku literackim Stephena Kinga. Ukazały się wtedy "Historia Lisey" oraz "Komórka" i przy tym drugim tytule chciałabym na chwilę się zatrzymać. Wydawca na okładce informuje mnie, że "Komórka" jest powieścią grozy. Interesujące, niestety mocno chybione określenie. Termin "powieść grozy" łączy się zazwyczaj z XVIII-XIX-wieczną powieścią gotycką, zakładam więc, że wydawca szukał synonimu dla słowa "horror", co by uniknąć powtórzeń w opisie książki. Celem utworu nazywanego horrorem jest wywołanie u odbiorcy strachu, niepokoju, obrzydzenia czy też szoku. W jaki sposób? Pojawiają się wampiry, duchy, wilkołaki, zombie, psychopatyczni zabójcy, zmutowane zwierzęta i tym podobne osobliwości. Co mamy w tym przypadku?

Otóż pan King zaserwował nam niewielką w objętości (niewiele ponad 400 stron) dawkę mutującego się wirusa, zamieniającego ludzi w - uwaga - zombie. Ale nie byle jakie zombie! Może początkowo jest ono bezmyślne i kierujące się tylko i wyłącznie pierwotną ponoć żądzą mordu, ale wraz z rozwojem akcji stwory te zaczynają myśleć (telepatycznie!), tworzyć stada, mówić oraz pragnąć zemsty i władzy. Zemsty na kim? Na "normalnych", nie-zombie ludziach, zabójcach tych "nienormalnych", czyli ludzi-zombie. Władzy nad kim? Nad tymi "normalnymi". W jaki sposób chcą ją osiągnąć? Zmieniając "normalnych" w "nienormalnych", chociaż w tym momencie kategorie normalności i nienormalności zdecydowanie wymagają reorganizacji.

Zjawisko nazwane później Pulsem rozpoczęło się pierwszego października o godzinie 15.03 czasu wschodnioamerykańskiego. Tego dnia telefony komórkowe zaczęły przesyłać dziwny sygnał, który zmieniał ludzi w rozwścieczone bestie. Cywilizację ogarnął całkowity chaos... Tak wygląda kolejna informacja wydawcy, która ma zachęcić potencjalnego klienta.

Bohaterów poznajemy w dniu Pulsu. Główną postacią jest Clay Riddell, autor komiksów. Uciekając przed "telefonicznymi" poznaje Toma, nastoletnią Alice, 12-letniego geniusza Jordana, później zaś dołączają do nich Ray, Dan oraz Denise. Początkowo zamierzali udać się do Kent Pond, gdzie mieszkają żona oraz syn Clay'a. Jednak w miarę jak oddalali się od Bostonu, za sprawą napisów KASHWAK=NI-FO ich celem stało się Kashwak, obszar położony poza zasięgiem telefonii.
Zombie nie ukrywają, że zależy im na zebraniu tam jak największej liczby ludzi, ba, zmuszają bohaterów, aby tam się udali. W jakim celu? Początkowo jest on znany tylko pomysłodawcom i niech tak pozostanie :) Grupa pod przewodnictwem Clay'a udaje się więc do Kashwak. Czy Clay odnajdzie tam żonę i ukochanego synka? Czy będą oni jeszcze ludźmi? I czy istnieje jeszcze szansa na wygraną z "telefonicznymi"?

Jak pisałam kilka linijek wyżej, "Komórkę" określa się jako horror. Czy wywołuje ona u odbiorcy strach czy przerażenie? Nie. Niepokój? Niekoniecznie. Szok? Też nie. Obrzydzenie? Raczej nie, chociaż ja jestem wprawiona w czytaniu powieści z lejącą się krwią i dużą liczbą trupów. I tu nasuwa się pytanie - czy zamierzeniem autora było napisanie horroru? A może książki, która swoją akcją nie jest w stanie zaciekawić czytelnika na tyle mocno, by nie chciał się on oderwać od lektury, a która oferuje tylko trupy, wnętrzności i dużą ilość krwi na każdej stronie? Niestety, skłaniam się ku drugiemu założeniu.

Kalendarz pokazuje 2007 rok, jest jeden z typowych, jesiennych miesięcy. W drodze powrotnej z pracy wchodzę do ulubionej księgarni - są to wszak moje urodziny i zamierzam sprawić sobie prezent, może nawet kilka. Uprzejmą ekspedientkę zbywam krótkim "Nie, dziękuję" i zaczynam rozglądać się po lokalu. Z półek dookoła tytuły takie jak "Harry Potter i Książę Półkrwi", "Dziennik...