Nudno było. Nadmiar wyliczanek różnych, gdzieś w tym wszystkim gubiła się postać króla, który niewątpliwie jednoznacznej ocenie się nie poddaje. Po lekturze trudno mi jednak wyrobić sobie opinię na jego temat.
Na plus zasługuje niewątpliwie staranność edytorska książki.

Nudno było. Nadmiar wyliczanek różnych, gdzieś w tym wszystkim gubiła się postać króla, który niewątpliwie jednoznacznej ocenie się nie poddaje. Po lekturze trudno mi jednak wyrobić sobie opinię na jego temat.
Na plus zasługuje niewątpliwie staranność edytorska książki.

Ważny punkt w historiografii, lecz nie da się zaprzeczyć, że książkę czyta się kiepsko. Wydaje się, że autor w zły sposób wyselekcjonował zawarte w publikacji informacje, przez co zamiast konkretnego i w pełni zrozumiałego omówienia głównych problemów panowania ostatniego z Jagiellonów, otrzymaliśmy kilkustronicowe wyliczenia składu fraucymeru Bony oraz dworzan Zygmunta Augusta.

Ważny punkt w historiografii, lecz nie da się zaprzeczyć, że książkę czyta się kiepsko. Wydaje się, że autor w zły sposób wyselekcjonował zawarte w publikacji informacje, przez co zamiast konkretnego i w pełni zrozumiałego omówienia głównych problemów panowania ostatniego z Jagiellonów, otrzymaliśmy kilkustronicowe wyliczenia składu fraucymeru Bony oraz dworzan Zygmunta...

"Ocena jego osiągnięć i talentu politycznego jest podobnie trudna, jak w wypadku mistrza, który umarł w połowie wykonywanego dzieła".

Ze względu na ustawiczny brak czasu, przymierzanie się do biografii ostatniego Jagiellona zajęło mi ponad rok. Pomimo niezawsze ciekawego ciągnięcia akcji przez autora, jest to jedna z lepszych książek historycznych jakie przyszło mi czytać. Wszystkie aspekty życia i panowania Zygmunta Augusta są jasno podzielone i omówione.

Stanisław Cynarski podjął się bardzo trudnego zadania oceny ostatniego króla "co nosił kołpak jagiełłowy" - postaci tragicznej nie tylko jako władca ale również jako mężczyzna. Autor książki ocenia go zdecydowanie pozytywnie, nie omieszkając w wytykaniu mu pewnych błędów.

Jeżeli chodzi o mnie to uwielbiam Zygmunta II Augusta ze względu na cechę monarszą, którą bardzo cenię - dalekowzroczność. Dążył do uporządkowania państwa w sojuszu ze średnią szlachtą ale tylko do czasu, kiedy dawało mu to widoki na zwiększenie władzy królewskiej (poważnym błędem króla było późne przystąpienie do ruchu egzekucyjnego). Dostrzegał tendencje absolutystyczne w krajch ościennych i rozumiał ich wyższość nad polskim systemem ustrojowym. Zręczny polityk (patrz: Inflanty, unia z Litwą),sumienny i pracowity władca, dziś pewnie nazwalibyśmy go mężem stanu. Choć w sumie nie jestem tego taki pewien: większość Polaków lubi przecież ludzi uległych, pozbawionych ambicji i wielkich celów. To samo było u schyłku życia króla Augusta i tuż po nim.

Jednak "następne pokolenia przyznały mu to, czego odmawiali mu współcześni", a z jego śmiercią zakończył się złoty wiek Rzeczypospolitej.

"Ocena jego osiągnięć i talentu politycznego jest podobnie trudna, jak w wypadku mistrza, który umarł w połowie wykonywanego dzieła".

Ze względu na ustawiczny brak czasu, przymierzanie się do biografii ostatniego Jagiellona zajęło mi ponad rok. Pomimo niezawsze ciekawego ciągnięcia akcji przez autora, jest to jedna z lepszych książek historycznych jakie przyszło mi czytać....

Autor zalewa ogromem informacji, które sprawiają, iż z pozoru krótka książka staje się pozycją niezwykle "toporną". Zdecydowanie mogę polecić Zygmunta Cynarskiego poszukiwaczom wiedzy merytorycznej, którzy pragną dobitnie zgłębić temat. Ci jednak, którzy pragną ogólników lub jedynie smakowitych kąsków z życia króla mogą mieć problemy ze strawieniem owej biografii.

Autor zalewa ogromem informacji, które sprawiają, iż z pozoru krótka książka staje się pozycją niezwykle "toporną". Zdecydowanie mogę polecić Zygmunta Cynarskiego poszukiwaczom wiedzy merytorycznej, którzy pragną dobitnie zgłębić temat. Ci jednak, którzy pragną ogólników lub jedynie smakowitych kąsków z życia króla mogą mieć problemy ze strawieniem owej biografii.

Książka S. Cynarskiego jest według udaną próbą przybliżenia czytelnikowi postaci ostatniego Jagiellona. Autor pokrótce opisał najważniejsze aspekty życia monarchy: politykę wobec poszczególnych sąsiadów, nieudane małżeństwa króla, próby rozwiązania kontrowersji religijnych w kraju. Sporo miejsca poświęcone zostało zagadnieniu wpływu na Zygmunta jego matki, królowej Bony, który Autor jednoznacznie ocenia jako szkodliwy. Książka jest napisana dobrym językiem: nie nuży, ale także nie porywa. Dziwny jest trochę podział książki: raczej problemowo-geograficzny niż chronologiczny. Cynarskiemu udało się ukazać osobę króla z wielu stron, tak dobrych, jak złych. I jest to duża zaleta tej książki.

Tomasz Babnis

Książka S. Cynarskiego jest według udaną próbą przybliżenia czytelnikowi postaci ostatniego Jagiellona. Autor pokrótce opisał najważniejsze aspekty życia monarchy: politykę wobec poszczególnych sąsiadów, nieudane małżeństwa króla, próby rozwiązania kontrowersji religijnych w kraju. Sporo miejsca poświęcone zostało zagadnieniu wpływu na Zygmunta jego matki, królowej Bony,...

Nie za dobrze czytało mi się "Zygmunta Augusta". Chociaż treść rozłożona jest sensownie, elegancko i estetycznie, to nie była to arcyciekawa książka historyczna. Co najbardziej mi przeszkadzało to to, że w każdym rozdziale autor zasypuje czytelnika nazwiskami zwolenników i przeciwników ostatniego Jagiellona, którzy pojawiają się w następnych rozdziałach tyle że z innymi tytułami i w przeciwnym obozie politycznym. Naprawdę trudno nadążyć za nimi. Ale możliwe, że jest to tylko efekt spaczonej moralności szlacheckiej, a nie zamysłu Cynarskiego.

Nie za dobrze czytało mi się "Zygmunta Augusta". Chociaż treść rozłożona jest sensownie, elegancko i estetycznie, to nie była to arcyciekawa książka historyczna. Co najbardziej mi przeszkadzało to to, że w każdym rozdziale autor zasypuje czytelnika nazwiskami zwolenników i przeciwników ostatniego Jagiellona, którzy pojawiają się w następnych rozdziałach tyle że z innymi...