Absolutny hit, książka bardzo dobrze napisana, w sposób niezwykle precyzyjny i inteligentny, o życiu Pani Stefy Wilczyńskiej, która wraz z Dr. Korczakiem wychowywała dzieci w Domu Sierot. Autorka nie przywołuje znanych nazwisk, tylko wplata w treść określenia, że już wiadomo o kogo jej chodzi, np. "na parterze jest kawiarnia, gra w niej słynny pianista..." albo: "nie minie rok, kiedy będzie walczył w powstaniu getta (...). Przez całe późniejsze życie, jako historyk, będzie dokumentował i badał Holocaust, pokieruje tez Jad Waszem." To wszystko sprawia, że blask Pani Stefy i Dra w tej książce nie blaknie, nie niknie przy innych nazwiskach, widać, kto tu gra pierwsze skrzypce od początku do końca. Fantastyczne podejście! Co prawda 3/4 treści to czasy do chwili wybuchu II wojny światowej, bo ta ostatnia zajmuje już niewielki fragment, ale zagubienie, szarpanie się, życie dzień po dniu Pani Stefy - jako istoty bardzo ludzkiej, z emocjami i przemyśleniami,widzącej trudności, rosnącą falę antysemityzmu, toczącej codzienną walkę o przetrwanie wychowanków Domu - jest bardzo ciekawe pod względem poznawczym. Na pewno nie jest to postać wyidealizowana. W książce bardzo mi się spodobały tzw. złote myśli Pani Stefy, de facto opisujące jej podejście do świata, życia, w tym szczególnie: "najlepsze, co może zrobić człowiek, to jest zrobić innego człowieka mniej samotnym" albo: "może ktoś widział niemiecki film Człowiek zbędny o tragedii człowieka, który mimo że jest szanowany, pozostaje niepotrzebny. Podobne uczucie wypełnia mnie (...) w związku z moją pracą w szkole". Wstrząsający jest też fragment rozpisania "na nuty", bardzo chłodno, bez emocji "czasu potrzebnego na wykonanie zadania całkowitego opróżnienia ładunku", który wynosi "nie więcej niż sto osiemdziesiąt minut mierzonych od momentu przyjęcia składu na teren obozu". Nic o tragiźmie, emocjach - tak jakby o tym już zbyt dużo powiedziano, tylko suche fakty. Sposób działania po kolei gazu na organizm ludzki, by za chwilę stwierdzić "około dwunastej minuty ustają krzyki." I tak, jak powiedział mecenas Leon Lichtenbaum wymieniony na końcu książki: "verba volant, scripta manent", czyli słowa ulatują, to co napisane, pozostaje. I tak chcę zakończyć swój komentarz.

Absolutny hit, książka bardzo dobrze napisana, w sposób niezwykle precyzyjny i inteligentny, o życiu Pani Stefy Wilczyńskiej, która wraz z Dr. Korczakiem wychowywała dzieci w Domu Sierot. Autorka nie przywołuje znanych nazwisk, tylko wplata w treść określenia, że już wiadomo o kogo jej chodzi, np. "na parterze jest kawiarnia, gra w niej słynny pianista..." albo: "nie...